Als linkspoot op het pleintje in Haarlem-Noord wilde ik Piet Keizer zijn. De magiër tussen de krijtlijnen, die raadselachtige teksten verspreidde op tv. Ik had alleen snel door dat ik nooit van zijn leven Piet zou kunnen worden.
Ik had nog een andere favoriet in het gouden Ajax-elftal. Gerrie Mühren. Linkshalf uit Volendam, beschikkend over de beste techniek van Nederland. Oud-Volendamspits Dick Tol heeft wel eens gezegd dat Gerrie op aanvraag de bal op zijn derde wenkbrauwhaar aan de linkerkant kon leggen. Verder mag je Gerrie ‘de keizer van de schijntrap’ noemen en ‘de koning van de penalty’ (22 keer achterelkaar raak, zonder erop te trainen).
Gerrie was wat meer van deze wereld dan Piet. En zeker van mijn wereld. Toen ik als elfjarig jochie in de A1 pupillen van VV Schoten in Haarlem speelde, we schrijven het seizoen 1971-1972, kwam Gerrit met zijn vrouw Grietje bij ons in de voetbalkantine. Hij had gek genoeg de loterij van onze club gewonnen en een DAFje als hoofdprijs binnengesleept. Als dank zat-ie daar achter een tafeltje met zijn lief.
De jeugdspelers mochten vragen stellen. Ik had er een voor Gerrie en een voor Grietje. Ik was nogal nerveus. De vragen weet ik nog wel: ‘Moet een profvoetballer veel vlees eten?’ aan Gerrie. ‘Moet u veel voetbalbroekjes wassen van uw man?’ aan Grietje. Door alle zenuwen ben ik de antwoorden vergeten. Maar dat Gerrie Mühren bij ons in de kantine zat, met zijn vrouw nog wel, betekende dat ik misschien ook wel een Gerrie Mühren kon worden. In mijn plakboek bij de krantenfoto’s van hun huwelijk liet ik Gerrie en Grietje hun handtekeningen zetten. Ik vond ze erg aardig. Het hadden best onze buren kunnen zijn. Zo dichtbij voelde het.
Alleen onze buren dichtten niet. Gerrie wel.
Grietje
Het was niet in de disco
Waar ik jou heb ontmoet
Maar in de zomer van ‘San Francisco’
En ‘Hey Jude’
Zijn vrouw betekende alles voor hem. Zo veel dat hij besloot om het WK van 1974 te laten schieten. Volgens Gerrit had bondscoach Michels hem beloofd dat hij zou spelen en niet Van Hanegem. Maar Mühren had een huilbaby thuis, zoon Johan en hij vond dat hij Grietje niet zo lang alleen kon laten. Kom daar nog maar eens om tegenwoordig. Zelf denk ik dat er nog iets anders meespeelde. Mühren had niks met het cynisme en de gitzwarte humor in de spelersgroep van Oranje. ‘Een wereld van haat en nijd. Door al die afgunst heb ik me in het topvoetbal nooit op mijn gemak gevoeld’, liet hij in zijn biografie optekenen. Verder dan tien wedstrijden voor Oranje kwam hij niet. Meest memorabele moment van die reeks dateert uit 1970 toen hij tijdens een interland tegen Engeland op het heilige gras van Wembley doodleuk de grote Bobby Charlton door de benen speelde.
Na mijn eerste interview als elfjarige jongen heb ik ‘m nog twee keer gesproken. Het voelde steeds als die avond in de voetbalkantine in Haarlem-Noord. De laatste keer was een vraaggesprek voor het tv-programma Andere Tijden Sport over zijn veel te vroeg overleden vriend en Ajax-middenvelder Nico Rijnders. Uit mijn historische Ajax-verzameling gaf ik Gerrie een oud stenen tegeltje met zijn beeltenis en handtekening erop, hij noemde Nico Rijnders een ‘diepdenker’. Schitterend woord. Diepdenker. Hier sprak de dichter van het middenveld.
Magere Hein houdt niet van poëzie, hij vond het nodig om de jongleur van Bernabéu op te halen. Dood door een beenmergziekte, september 2013. Gerrie Mühren is slechts 67 jaar geworden.
Ik kan er nog boos over worden.
Marcel Goedhart is journalist. Hij maakt onder andere programma’s voor Andere Tijden Sport.
(Foto: ANP Foundation)
Eén reactie
Ik heb Gerrie Muhren nog meegemaakt tijdens een wedstrijd van het Oud Nederlands elftal tegen de toenmalige Zaterdag vierdeklasser Sns 1 alleen was ik geblesseerd
Vriendelijke Groeten Danny van Strien