Willlem de Vries (20 oktober 1942) was in 1965 de allereerste speler die een contract bij FC Twente tekende. Hij maakte daarna als ausputzer de opmars van de club van dichtbij mee. Na een indrukwekkende carrière van meer dan 300 wedstrijden kreeg de nauwelijks te passeren verdediger met bijnaam ‘IJzeren Willem’ als afscheid een fiets.
De Vries leerde voetballen in zijn geboorteplaats Enschede. Hij begon op 13-jarige leeftijd bij Enschedese Boys, waar hij vier jaar later zijn debuut maakte in het eerste elftal, de club speelde destijds Eerste Divisie. In 1963 stapte De Vries over naar stadgenoot Sportclub Enschede en zo belandde hij in het Eredivisievoetbal. In 1965 was De Vries de allereerste speler die een contract tekende bij FC Twente, dat was ontstaan door het samengaan van de betaalde afdelingen van Sportclub Enschede en Enschedese Boys.
‘IJzeren Willem’ zou zijn hele carrière in het Diekmanstadion spelen en daar uitgroeien tot een vaste waarde in de verdediging. Hij bouwde aan een mooie carrière van rond de 350 wedstrijden. Mede vanwege financiële problemen had fusieclub FC Twente het de eerste jaren moeilijk. Daarna werd de weg steil omhoog ingezet. De Tukkers werden onder de jonge trainer Kees Rijvers een stabiele subtopper die zelfs tegen de vaderlandse top aanschurkte. De Vries voetbalde in deze succesvolle jaren samen met bekende namen als Kick van der Vall, Theo Pahlplatz, Jan Jeuring, Dick van Dijk, Eddy Achterberg en de broers René en Willy van de Kerkhof. Met ausputzer de Vries als centraal rustpunt, kreeg de ijzersterke defensie met Piet Schrijvers, Kees van Ierssel, Epi Drost en Kalle Oranen in 1971/1972 zelfs maar dertien tegengoals achter de oren, nog altijd een laagterecord.
Een klein smetje op de geweldige jaren van FC Twente was dat de Tukkers hun bloedvorm niet om wisten te zetten naar prijzen. Zo waren de rood-witten drie keer dicht bij de landstitel. En in 1975 werd zowel de bekerfinale als de UEFA Cup finale verloren van respectievelijk FC Den Haag en Borussia Mönchengladbach. Willem de Vries zat beide wedstrijden overigens op de bank, het waren zijn laatste dagen als contractspeler in het Diekmanstadion.
Willem de Vries was jarenlang fullprof, maar dat leven kon hem niet zo bekoren. “Niets voor mij, zo’n leven”, verklaarde hij ooit in een interview. “Je zat maar te lummelen, zodra je vrij was, ’s avonds laat naar bed, ’s morgens lang blijven liggen. Ik was ’s avonds nog te beroerd om mijn fiets binnen te zetten. Die hebben ze dan ook prompt meegenomen.” In de herfst van zijn carrière werd de kopsterke verdediger dan ook ook semi-prof. Hij ging werken bij de Betoncentrale in Enschede, waar toenmalig Twente-voorzitter Hilbrink directeur was. In de vroege ochtend toerde hij als opzichter het hele land door. In de middag meldde hij zich dan weer in het Diekmanstadion voor de dagelijkse training.
In 1975 vond Willem de Vries – die opvallend genoeg als centrale verdediger jarenlang met rugnummer 1 speelde – het welletjes. Na zestien jaar betaald voetbal en meer dan 300 wedstrijden verder nam hij afscheid. Onder luid applaus nam hij rondom de thuiswedstrijd tegen Feyenoord afscheid van het publiek. Hij kreeg als afscheidscadeau onder meer een klok, videorecorder en een … fiets.
Rijk van het voetballen is Willem nooit geworden. Financieel haalde de Enschedeër naar eigen zeggen nooit het onderste uit de kan. Die noodzaak zag hij niet in, toen hij ooit terugblikte op zijn indrukwekkende carrière. “Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Een kleurentelevisie, een auto voor de deur, elke dag wat te eten en te drinken. Wat wil een mens dan in hemelsnaam nog meer?”
Na zijn voetbalcarrière zette hij zijn parttime-contract bij de Betoncentrale om in een fulltime dienstverband. Daarnaast werd hij voor De Telegraaf rapporteur bij voetbalwedstrijden in de Eredivisie. Clubicoon Willem de Vries bleef nog zo lang mogelijk de thuiswedstrijden van FC Twente bezoeken, tot dit helaas niet meer lukte vanwege rugklachten.
Foto: Nationaal Archief