Frans Nijssen en Jos Rutten speelden in de jaren ’80 samen bijna 800 wedstrijden voor VVV. Als belangrijke basisspelers maakten ze deel uit van een uniek team dat tweemaal vijfde in de Eredivisie werd en op een haar na Europees voetbal miste. We blikken met de twee bevriende oud-verdedigers terug op een uniek Limburgs tijdperk.
Nog steeds worden ze er vaak aan herinnerd, de ‘sneeuwwedstrijd’ VVV – Ajax op 15 februari 1987. Terwijl de sneeuwvlokken onafgebroken uit de hemel vallen, verslaat een ontketend VVV het grote Ajax van Johan Cruijff met liefst 3-0. De doelpuntenmakers Stan Valckx, Jos Luhukay en Remy Reynierse brengen de meer dan 15.000 uitzinnige supporters in een extase waarbij carnaval klein bier is. Jos Rutten glimt als hij er weer over praat: “Wij hadden zoveel zelfvertrouwen. Wij gooiden elkaar van ontspanning nog net niet van de stadiontrap af, terwijl de gezichten van de Ajacieden strak van nervositeit stonden. We geloofden echt in een goed resultaat.”
Een jaar later verslaat VVV de Amsterdammers in eigen huis opnieuw overtuigend, ditmaal met 3-1. Daarna wordt ook nog eens de halve finale van de KNVB-beker gehaald. Tweemaal achter elkaar worden de Venlonaren vijfde in de Eredivisie.
Het grote brein achter de groep: Jan Reker. De Brabantse trainer smeedt een hecht collectief waarin ieders rol duidelijk is. “Reker was een echte teambuilder”, vertelt Frans Nijssen. “Hij zorgde voor sfeer, vertrouwen en motivatie en kneedde het zo dat er een echte vriendenploeg op het veld stond die voor elkaar door het vuur ging. Hij zorgde ook dat de plezierfactor hoog was. Zo bedacht hij voor elk wissewasje een weddenschap waarbij Limburgse vlaaien te winnen waren. Bijvoorbeeld bij trainingspartijtjes. Meerdere malen per week werd zo de rit naar de plaatselijke bakker in Venlo gemaakt. Dat zou nu echt niet meer kunnen. Reker motiveerde de spelers tot op het bot. Zo beloofde hij een keer naar huis te gaan lopen als we de wedstrijd zouden winnen. En dat was nogal een eindje hè, iets van 60 kilometer.”
Daarnaast stond het team tactisch goed. Rutten: “We speelden altijd in hetzelfde systeem, iedereen wist wat hij moest doen. Reker wisselde ook weinig, waardoor het echt niet erg was als je een keer een slechte wedstrijd speelde. Dat gaf echt vertrouwen. Ook nam hij jongens als Edwin Van Berge Henegouwen en Frank Berghuis mee van zijn vorige club PSV. Reker had het gewoon goed neergezet.”
Ook de voetbalhumor is niet van de straat in die periode. “We speelden Candid Camera met René Eijer”, vertelt Rutten. “Die ging verhuizen naar Thorn. We stuurden een verklede agent op hem af die hem meenam naar het ‘politiebureau’ omdat hij illegaal in zijn woonplaats Thorn zou verblijven. En Edwin van Berge Henegouwen – destijds werkzaam in de verpakkingsindustrie – hebben we ooit tractorbanden laten inpakken voor Saudi Arabië.”
Frans Nijssen en Jos Rutten maken hun debuut eind jaren ’70 voor VVV. Nijssen maakt direct al indruk als hij tegen Feyenoord de winnende goal (4-3) maakt waardoor VVV zich handhaaft in de Eredivisie. Na de degradatie in 1979 bouwt Sef Vergoossen aan een team dat in 1985 promoveert naar de Eredivisie. De namen van beide verdedigers staan altijd als eerste op het wedstrijdformulier, naast sterkhouders als John Roox, Stan Valckx, Ger van Rosmalen en Remy Reijnierse. Frans Nijssen is een snelle, opkomende rechtsback en komt tot 403 officiële profwedstrijden. Hij staat daarmee op de derde plek van VVV-spelers met de meeste officiële wedstrijden, eentje achter van Rosmalen.
Jos Rutten – die in die tijd ook voor Jong Oranje geselecteerd wordt en daar samenspeelt met spelers als Van Basten en Vanenburg – begint als linksback en vormt later een centraal duo met Bert Verhagen. ‘De Tank’ kijkt terug op mooie duels met snelle aanvallers als Manuel Sanchez Torres en Tscheu la Ling. “Tscheu was bekend om zijn beroemde schaar. Als je daar in Amsterdam tegen moest voetballen, was er maar één ding mogelijk: direct ingrijpen, anders ging je eraan. Ik was geen snelle verdediger, dus ik moest slim zijn. Gelukkig had je toen nog geen VAR, want ik zou vaak rood hebben gekregen.”
VVV was niet alleen een angstgegner voor Ajax, maar ook voor Feyenoord. “We wonnen regelmatig in De Kuip, tot ongenoegen van de Feyenoord-supporters. Ik herinner me nog goed dat rechtsbuiten René Hofman tegen mij zei: ‘Kom Jos, we moeten wat meer in het midden voetballen, want de supporters gaan straks met stoelen gooien. Ik ben maar gauw meegegaan, want daar had ik niet zoveel zin in.”
Na het vertrek van Jan Reker in 1988 naar Roda JC gaat het snel bergafwaarts met de club uit Venlo. Leo van Veen volgt Reker op maar dat wordt geen succes. VVV degradeert in 1989 kansloos naar de Eerste Divisie, het sprookje is voorbij.
Nijssen hangt zijn voetbalschoenen in 1990 aan de wilgen. Hij wordt na zijn spelerscarrière technisch manager bij VVV, maar dat mondt uit in een teleurstelling. Financieel is er weinig mogelijk. “De organisatie was zeer beperkt, er was maar plek voor drie a vier mensen. Als het veld ongelijk was, zat ik op de tractor om het veld te walsen, er was niemand anders om dat te doen. Als er weer eens te weinig geld binnenkwam om de salarissen te betalen, belden we sponsoren of de KNVB of ze de tv-gelden iets eerder wilden uitbetalen. Ik heb er slapeloze nachten van gehad.” Nijssen geeft tegenwoordig les op een VMBO-school.
Jos Rutten beëindigt na 363 profwedstrijden zijn carrière in 1993 na een slopende achillespeesblessure. Hij wordt later trainer van diverse amateurvoetbalclubs en is nu directeur van twee basisscholen. Van het voetbal krijgt hij geen genoeg. Elke zondagochtend is zijn naam op het wedstrijdformulier te vinden van het derde elftal van DEV-Arcen, samen met zijn maat Stan Valckx. Hij heeft nooit de behoefte gehad om in het betaalde voetbal te werken: “Dan ben je te afhankelijk van veel factoren die je niet in de hand hebt zoals sponsoren, publiek, media.”
Beide oud-verdedigers zijn tevreden over hun voetbalcarrière, die zich volledig in Venlo afspeelde. Nijssen stond ooit in de belangstelling van het Duitse Eintracht Braunschweig, maar dat zag hij niet zitten: “Ik was nog maar een pismenneke en wilde daar helemaal niet alleen naartoe. Verder was er in onze tijd weinig interesse in verdedigers van modale clubs. Vond ik ook niet erg, ik heb het altijd gecombineerd met mijn maatschappelijke carrière.
Als echte clubmannen doen Nijssen en Rutten samen met oud-spelers als John Roox en Ger van Rosmalen mee aan het initiatief ‘Samen Nao Vruuger’ waarbij ze de wijk ingaan om met oudere mensen herinneringen op te halen aan de geschiedenis van VVV. “Een prachtig initiatief waarmee we oudere mensen leuke middagen kunnen bezorgen. Er zijn ook regelmatig dementerende mensen bij, die bloeien dan weer helemaal op”, vertelt Nijssen. “We gaan dan naar een wijk- of dorpshuis met twintig a dertig mensen. Eten we een soepje en praten we over vroeger.”
Zo blijven de herinneringen aan mooie VVV-tijden springlevend. Het tekent de clubharten van twee Venlose voetbaliconen die voor altijd verbonden blijven aan gouden Limburgse voetbaljaren.
Tekst: Maarten van Wieringen