Vicente Rodríguez Guillén (16 juli 1981) was een begenadigde vleugelspits van Valencia. De linksbuiten was, met name in de eerste jaren van zijn carrière, een gevaar voor iedere rechtsback. Met zijn snelheid, inzicht en puntgave voorzet was hij de ideale aangever voor de centrumspitsen waarmee hij samenspeelde. Door blessureleed speelde Vincente slechts 38 interlands voor Spanje, waarin hij driemaal tot scoren kwam.
Als klein kereltje was de talentvolle Vicente al fan van Valencia. Ontdekt werd hij echter door Levante, de tweede club van de Sinaasappelstad. In 1997 werd de aanvaller toegevoegd aan de eerste selectie van Levante, waar hij onder meer samenspeelde met Lauren, die later furore zou maken bij Arsenal. De zestienjarige linksbuiten debuteerde in het profvoetbal op 23 november 1997 in de wedstrijd tegen Leganés. Het duurde daarna niet lang of de tiener kwam op de radar van de Europese voetbaltop: Real Madrid, Arsenal en Valencia wilden Vincente graag overnemen, maar hij koos voor de weg van de geleidelijkheid en zodoende verlengde Vicente zijn contract bij Levante. In zijn derde seizoen als fullprof, we schrijven inmiddels het seizoen 1999/00, brak de buitenspeler definitief door. Hij veroverde een basisplaats, speelde vrijwel alles en eindigde met Levante op een keurige zevende plaats in de Segunda Division.
In de zomer van 2000 vertrok Vincente alsnog uit Estadi Ciutat de València. Het kleine en knusse stadion werd ingeruild voor het grote Mestalla van buurman Valencia. Los Murciélagos namen de linksbuiten voor ruim vier miljoen euro over van Levante. De dartele vleugelspits kreeg bij zijn nieuwe club te maken met serieuze concurrentie in de persoon van Kily González. De Argentijn was net als Vicente een linksbuiten met een fraaie trap in de linker en veel snelheid, maar met veel meer ervaring. Desondanks speelde Vicente 33 wedstrijden in de Primera Division en dertien potjes in de Champions League, waarvan dat jaar de finale, voor het tweede jaar achtereen, werd gehaald (na pingels verloren van FC Bayern München). Overigens speelde Valencia in de groepsfase van de Champions League nog tegen sc Heerenveen.
Het moge duidelijk zijn: Vicente kwam in een gespreid bedje terecht. Valencia had begin deze eeuw een fantastisch team staan en boekte nationaal én internationaal succes. Landskampioen werd de club in 2002 al, maar het absolute topjaar kwam twee seizoenen later: in 2004 wonnen de withemden de landstitel en de UEFA cup. Met twaalf doelpunten in de competitie was het voor Vicente ook persoonlijk een topjaar; nooit zou hij meer goals maken in één competitieseizoen. Dat uitgerekend dat het eerste seizoen voor Vicente was zonder topconcurrent González in Valencia, zegt misschien genoeg: de Spanjaard was bevrijd en voetbalde ook zo. Naast de hoofdpersoon in dit artikel waren ook Pablo Aimar, Mista, Roberto Ayala en Santiago Cañizares gangmakers van de club dat seizoen.
Na het seizoen 2003/04 ging het met de carrière van Vicente bergafwaarts. Steeds vaker kreeg hij last van blessures en met de jaren kwam hij tot steeds minder wedstrijden. Tussen 2004 en 2011, het jaar dat hij vertrok, speelde hij slechts één seizoen meer dat twintig competitieduels: in 2008/09 kwam hij tot 27 wedstrijden in de Spaanse Liga. Door zijn aanhoudende blessures kon Vicente de successen van de Spaanse nationale ploeg ook niet meemaken. Het WK 2006, het EK 2008 en het WK 2010 moest de aanvaller allemaal laten schieten. Het enige toernooi waaraan de international meedeed, was het EK 2004 in Portugal.
In de zomer van 2011 kwam er een einde aan het huwelijk tussen Vicente en Valencia. De nog altijd maar 29-jarige linkspoot had geen toekomst meer in Mestalla en mocht transfervrij vertrekken. Pas in september 2011 was er een club die Vicente oppikte en verrassend genoeg was dat het Engelse Brighton & Hove Albion, destijds acterend op het tweede niveau van Engeland. Een groot succes werd Vicente’s periode in Engeland echter niet: na nog geen twee jaar, in april 2014, besloot Vicente de strijd tegen de blessures te staken en zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen.
(Foto: Wikipedia)