Tjeerd van Dekken is sinds 2010 PvdA-kamerlid. Daarnaast is hij een hartstochtelijk voetbalfan en voert hij als politicus een verwoede strijd tegen matchfixing. Een interview over zijn jeugdheld Simon Tahamata, voetbalnostalgie, de 2e divisie en waarom wedstrijdvervalsing de ‘dood in de pot’ is voor het voetbal als volkssport.
Tjeerd, wie was jouw jeugdheld en waarom?
“Dat was Simon Tahamata, onmiskenbaar. Hij was een geweldige voetballer. Gezegend met een fantastische dribbel, frivool, fris, tweebenig en bovendien iemand met een sympathieke uitstraling.”
Waarom bewonderde je hem zo?
“Dat had een bijzondere aanleiding. Rond mijn achtste verhuisde ik naar het Groningse Marum. We gingen wonen op de kop van een Molukse wijk. Voor de jongens daar was Tahamata een absolute grootheid. Soms ging hij in Marum op bezoek bij vrienden of familie. En dan liep zo’n grote voetballer ‘gewoon’ door de straat. Iedereen kijken natuurlijk. Prachtig.
Maar Simon Tahamata was meer dan een geweldige voetballer. Hij was ook de hoop van de Molukse bevolkingsgroep in Nederland. Hij was de eerste Molukse topspeler in Nederland en pleitbezorger van hun standpunten. Er waren destijds veel spanningen tussen Molukkers en de Nederlandse politiek, met onder meer treinkapingen tot gevolg. Daar hadden we uiteraard veel discussies over met vriendjes uit de buurt. Daar is ook mijn interesse ontstaan in politiek.”
Wat heb je met voetbalnostalgie?
“Alles. Ik mag bijvoorbeeld graag kijken in oude stadions. Toen we laatst een fractievergadering hadden in de buurt van Wageningen, ben ik er tussendoor even uit geglipt om op de Wageningse Berg te kijken. Even alleen op de middenstip staan en de sfeer van voetbal opsnuiven. Datzelfde geldt trouwens voor het Oosterpark in Groningen, waar ik kind aan huis was. Daar had je ook een heerlijke voetbalsfeer. Altijd als ik langs de Zaagmuldersweg fiets, dan zie nog steeds het stadion voor me. Dan spelen allerlei oude films zich af. De wedstrijden, de spelers. Ik mis de oude Engelse sfeer van het Oosterpark nog steeds.”
Je bent erg betrokken bij het fenomeen ‘matchfixing’. Waarom?
“Voetbal is van het volk. Dat moet zo blijven. Matchfixing is de dood in de pot voor het voetbal. Daarom moet er een eind aan komen. Het ellendige is dat wedstrijdvervalsing vaak lastig te bewijzen is. Maar ik weet dat mensen bewijzen hebben dat er wedstrijden gekocht en verkocht worden. Punt is dat zij geen aangifte doen omdat ze dan onder druk komen te staan en bedreigd worden. Ik blijf me erin vastbijten zolang ik deel uitmaak van de volksvertegenwoordiging. Het is een taak voor de overheid, maar ook van clubs en KNVB om dit uit te bannen. Ik ben ook geen voorstander van overnames en investeringsfondsen. Daar gaat de voetbalwereld aan kapot. De voetbalwereld is heel anders dan vroeger, maar ik blijf me tot de laatste snik inzetten dat het een volkssport mag blijven. Ik heb daarom ook veel sympathie voor bewegingen als ‘Against Modern Football’. Het kersverse idee om een 2e divisie te spelen met failliete clubs Veendam, Haarlem, FC Wageningen en SVV juich ik uiteraard van harte toe.”
Even terug naar Simon Tahamata, wat heb je van hem geleerd? En voetbal jezelf nog?
Ik heb natuurlijk veel van hem gezien, wedstrijden en andere filmpjes. Maar helaas had ik niet zoveel talent als hij, haha. Ik heb wel mijn hele leven gevoetbald. Ik begon bij de Wilper Boys, daarna heb ik bij Marum gevoetbald. Nu ben ik nog steeds lid van Amicitia VMC uit de stad Groningen, al is het erg lang geleden dat ik er een wedstrijd heb gespeeld. Met collega’s van de fractie of uit de Tweede Kamer voetbal ik af en toe nog wel een potje of een toernooi. Ik probeer zo lang mogelijk door te voetballen. Een tijd terug kwam ik een man tegen die op zijn 62e acuut moest stoppen vanwege een blessure. Hij was er helemaal kapot van en zei tegen mij: ‘Jongen, wat er ook gebeurt, blijf altijd voetballen, zolang het kan!’ Dat heb ik me goed in de oren geknoopt.”