Rob Rensenbrink (3 juli 1947 – 25 januari 2020) was een gewezen buitenspeler, die vooral furore maakte in België, bij Club Brugge en vooral RSC Anderlecht. Zijn eeuwige roem kwam een paar centimeter te kort.
“Rensenbrink… Tegen de paal!”
Befaamde woorden van commentator Theo Reitsma tijdens de WK-finale Nederland – Argentinië in 1978. Rob Rensenbrink schiet de bal bij een 1-1 stand in blessuretijd tegen de linkerpaal na een lange pass van Ruud Krol. De rest is bekend. Een verlenging is nodig. De Argentijnen Mario Kempes en Daniel Bertoni scoren respectievelijk de 2-1 en 3-1 en Nederland grijpt naast het goud. Waren we wereldkampioen geworden als Rensenbrink de bal luttele centimeters verder had geplaatst? We zullen het nooit weten…
Het finale-moment zal altijd in één adem genoemd worden met de naam Rensenbrink. Tegen wil en dank van de sierlijke vleugelaanvaller en een van Neerlands beste voetballers ooit. “Als ik een strafschop had gemist dan had ik mezelf voor de kop geslagen, maar dit was niet eens een echte kans. Meer kon ik echt niet doen, ik kreeg maar net mijn voet tegen de bal”, verklaarde hij nadien meermaals.
Slangenmens
En natuurlijk, er is meer te melden uit de loopbaan van ‘Het Slangenmens’, zoals zijn bijnaam luidde. Een bijnaam die hij had te danken aan de Hongaarse trainer Lajos Baróti van Ujpest Dosza. Die was na een wedstrijd tegen zijn toenmalige ploeg Club Brugge zo onder de indruk van de onnavolgbare acties, dat hij hem een slangenmens noemde.
Belgische tijden
Het ‘balslingeren’ deed hij echter vooral in België. Nadat hij midden in de jaren ’60 doorbrak bij DWS uit Amsterdam, tekende hij in 1969 voor Club Brugge dat hem in voor 205.000 euro overnam. In 1971 vertrok hij naar het Anderlecht van de legendarische voorzitter Constant Vanden Stock. Op het Astridpark zou Rensenbrink uitgroeien tot een absolute publiekslieveling en een van de drijvende krachten van Paarswit. De negen jaren die Rensenbrink in Brussel speelde leverde twee landskampioenschappen, twee maal de Europa Cup II, eenmaal de Europese Super Cup en vier nationale bekers op.
Topscorer
Zelf werd hij (gedeeld) topscorer van België in 1973 en in 1976 voetballer van het jaar bij onze Zuiderburen. Rensenbrink schitterde in een behoorlijk Oranje-getint elftal, want ook spelers als Arie Haan, Jan Mulder, Johnny Dusbaba en Nico de Bree speelden in die jaren bij Anderlecht. Een mooie mix met Belgische topspelers als Ludo Coeck, Franky Van der Elst, Hugo Broos en Gilbert van Binst.
De heldenstatus van Rensenbrink in België is groot, waarschijnlijk nog wel groter dan in Nederland. In 2007 werd hij door een jury van oud-voetbaltrainers uitgeroepen tot beste buitenlandse speler die ooit in de Belgische competitie actief was.
Oranje-klant
Ook het Oranje-hoofdstuk van Rob Rensenbrink mag er zijn. De 46-voudig international – hij debuteerde op 30 mei 1968 tegen Schotland – was onderdeel van een buitengewoon getalenteerde voetbalgeneratie die voor altijd in de geschiedenisboeken genesteld zal staan. Tegelijk zal altijd dat gevoel blijven dat er meer in had gezeten. Met twee zilveren plakken in 1974 en 1978 en een derde plek deed Oranje zich met grote namen als Cruyff, Van Hanegem, Rensenbrink, Neeskens en al die grote namen tekort.
Rob Rensenbrink sloot zijn carrière af in 1981 bij het Franse Toulouse, nadat hij in 1980 nog een jaar voor Portland Timbers speelde. Enkele jaren geleden werd bekend dat de voormalige aanvaller lijdt aan de spierziekte PSMA, een afgeleide van ALS. Hij overleed hieraan op 25 januari 2020.
In 2018 verscheen zijn biografie ‘Rob Rensenbrink, Het Slangenmens’, opgetekend door voormalig VI-journalist Bert Nederlof.
(Foto: ANP – Dpa)
3 reacties
voetbalvrienden … foute foto geplaatst … dit is Tscheu La Ling tijdens het duel Israël-Nederland in de winter van 1978. De Ajacied scoorde in dit duel. Destijds bestond de Israëlische bond 50 jaar.
Beste H. de Roos, helemaal correct en scherp ook!
We hebben het aangepast!
Mvg Kudn
Het blijft me intrigeren dat Het Ene Moment zo vaak van verkeerde informatie of een onjuiste foto wordt voorzien. Na het verschijnen van mijn boek Wegen Na Rome (www.wegennarome.nl) schreef ik een artikel hierover. Het staat hierboven aangegeven bij “Gerelateerd”.
De foto bovenaan dit artikel wordt vaak verward met de beroemde bal tegen de paal. Dit is een moment aan het einde van de eerste helft – en dus niet de tweede – van diezelfde finale, waar Rensenbrink nóg dichter bij een doelpunt was. Grappig is dat de foto in spiegelbeeld is afgedrukt – kijk maar naar de rugnummers 12 (Rensenbrink) en 5 (Fillol).
Vaak wordt benadrukt dat de schutter zelf het niet als een echte kans zag. Daar dacht hij vlak na de finale anders over. Een citaat uit het Leidsch Dagblad van de dag erna: ‘Normaal gesproken is dat een doelpunt. Ik wilde ook al gaan juichen. Het volgende moment kon ik wel door de grond zakken. We waren er zo dichtbij en nu, nu hebben we niets.’ In mijn boek besteed ik het hele eerste hoofdstuk aan dat ene schot van die hoe dan ook legendarische voetballer.