Piet Romeijn (10 september 1939) was een robuuste rechtsback die grote successen boekte met Feyenoord in de jaren ’60 en begin jaren ’70. Misschien wel tegen wil en dank is hij bij veel voetballiefhebbers bekender als geestelijk vader van de term ‘hondelul’.
Romeijn speelde in zijn jeugd bij SVV uit zijn geboorteplaats Schiedam. Hij maakte daar al op zestienjarige leeftijd zijn debuut voor het eerste, in de wedstrijd tegen Haarlem. Bij de Schiedammers speelde hij zich in de kijker bij PSV, Sparta en GVAV. Romeijn koos echter voor Feijenoord, dat hem voor 65.000 gulden overnam, destijds een behoorlijk bedrag. Hij moest de opvolger worden van Gerard Kerkum als rechtsback.
Van die keuze zou hij geen spijt krijgen. Met de Rotterdammers zou hij grote successen boeken. In 1970 werd de Europa Cup 1 finale gewonnen van Celtic en na een zinderende tweestrijd tegen Estudiantes werd daarna beslag gelegd op de wereldbeker. Het zijn tijden waar de Rotterdamse fans nog steeds weemoedig aan terugdenken. Naast deze unieke hoofdprijzen won Piet Romeijn driemaal het landskampioenschap en tweemaal de KNVB-beker.
Romeijn was in het succesvolle elftal als vaste rechtsback een onmisbare schakel. Dienend en nooit verzakend. Als het even mogelijk was stoomde hij mee naar voren en bestookte hij met zijn gevaarlijke rechter het doel van de tegenstander. Samen met Cor Veldhoen, Rinus Israël en Theo Laseroms vormde Romeijn een nauwelijks te passeren verdediging. Spelers als Willem van Hanegem, Coen Moulijn, Ove Kindvall, Henk Wery en Wim Janssen deden de rest.
Met Feyenoord Romeijn behaalde successen waar de meeste Nederlandse voetballers tegenwoordig jaloers op zouden zijn. Toch gaat de blonde verdediger – misschien wel tegen wil en dank – vooral de geschiedenis in omdat hij scheidsrechter Van Gemert ooit uitmaakte voor ‘hondelul’. Het was in 1969 in de wedstrijd tegen SC Enschede. Van Gemert had in de ogen van Romeijn een aantal discutabele beslissingen genomen in de laatste minuten, waardoor FC Twente ook nog eens op gelijke hoogte kwam. Romeijn kon zich na het laatste fluitsignaal niet beheersen en beet de leidsman de woorden ‘Bedankt hondelul’ toe. Van Gemert was woedend en maakte hier een ‘aantekening’ van, destijds bestonden er nog geen gele en rode kaarten.
Een nationale rel was geboren. Het land sprak schande van deze ‘hondsbrutale’ opmerking. De meeste kranten vonden het taalgebruik wel zo onwelvoeglijk, dat ze het scheldwoord niet eens bij naam noemden. Romeijn ging dan ook diep door het stof. “Ik ben een stommeling geweest”, verklaarde hij in alle kranten. Zelfs zijn vrouw Nel werd bevraagd over het gedrag van haar man. “Thuis kan hij zich altijd beheersen, hij gooit er nooit een onvertogen woord uit”, verklaarde ze.
Ondanks zijn betoonde berouw, plaatste semi-prof Romeijn wel vraagtekens waarom zijn ‘krasse taal’ zo breed werd uitgemeten in de pers. “Ik werk in de haven, daar drukken mensen zich ook kernachtig uit. Is een grove overtreding niet veel erger?” Niettemin kreeg Romeijn een boete van 350 gulden.
Het memorabele moment van 7 december 1969 werd een introductie op nieuwe spreekkoren als ‘Hij is een hondelul’ of ‘Hi-Ha-Hondelul’. Waar toen werd opgeroepen om toch vooral beleefder met scheidsrechters om te gaan, zouden we nu misschien wel terugverlangen naar onschuldige spreekkoren als deze.
En Piet Romeijn? Die keerde in 1971 na elf mooie jaren weer terug naar zijn oude liefde SVV, met als dank voor zijn bewezen diensten een Parkerset met vulpennen. In 1972 sloot hij zijn rijke carrière, waarin hij vier Oranje-interlands speelde, af.
Bij Feyenoord is Piet Romeijn nog steeds populair. Zo organiseerden de fans in 2018 nog een kaartjesactie nadat de gewezen back een ingrijpende operatie onderging. Zijn grote bijdrage aan een gouden Feyenoord-tijdperk zullen ze nooit vergeten.
(Foto-ANP)
De mannen van ‘Team Brilstand’ – zij organiseerden onlangs nog de show Hi Ha Hondelul – brachten Romeijn en scheidsrechter van Gemert nog een keer bij elkaar. Het leverde mooie televisie op.