Pétur Pétursson (27 juni 1959) was een blonde, handige en schotvaardige IJslandse aanvaller, type ‘ijskonijn’, die speelde voor o.a. Feyenoord.
Pétursson kwam als schuchtere en verlegen knaap naar Nederland en groeide in no-time uit tot een zelfverzekerde koele kikker die goed in de groep lag. De aanvaller speelde en scoorde vaak ook, voor Feyenoord, RSC Anderlecht, Antwerp FC, Hercules CF, IA Akranes en sloot af bij KR Reykjavik.
Pétur Pétursson begon in eigen land bij de jeugd van IA Akranes. In 1976 maakte de IJslander zijn debuut in het A-elftal van Akranes. Pétur bleef drie seizoenen in eigen land voetballen en in oktober 1978 trok de spits naar Nederland om bij Feyenoord aan de slag te gaan.
Bij Feyenoord speelde Pétur regelmatig en zat in het team dat in 1980 de KNVB beker won. Dagelijks toog hij, samen met vele supporters, met buslijn 75 naar de training. Mede hierdoor groeide hij uit tot held in Rotterdam en omstreken. Niet zelden werd het “Pétur, Pétur” door de aanhang uit Rotterdam-Zuid gescandeerd.
Groot was het plezier op 17 mei 1980. De Kuip kon zijn lol niet op toen de bekerfinale uitdraaide op een spetterend spektakel waarin Feyenoord zich voorbij landskampioen Ajax knokte mede door twee goals van Pétursson. Deze Klassieker in De Kuip was de eerste bekerfinale tussen de grote aartsrivalen.
In het seizoen 1979/80 scoorde Pétursson maar liefst 23 competitiegoals voor de Rotterdammers. Dat Pétursson niet de makkelijkste was blijkt wel uit de reeks (kleine) incidenten; zo was hij ooit spoorloos toen hij met een blessure naar zijn geboorteland was afgereisd, wilde hij voortdurend meer salaris, kreeg hij behoorlijke schorsingen en speelde hij ondanks een ernstige scheenbeenblessure toch voor zijn eigen land, IJsland. Na drie seizoenen werd Pétur door Anderlecht gekocht en trok hij dus naar België.
Pétur Pétursson speelde slechts één seizoen voor RSC Anderlecht en scoorde vier keer voor de Brusselse club in vijftien wedstrijden. Door de vele blessures kwam hij niet veel aan spelen toe. Maar als Pétursson wel wedstrijd-fit was, speelde hij alsnog weinig doordat Anderlecht over te veel buitenlanders beschikte. In de Belgische competitie mocht toen slechts een klein aantal buitenlanders worden opgesteld.
In 1982 trok hij naar Antwerp FC. Daar bleef hij twee seizoenen en besloot na 56 wedstrijden en dertien goals dan toch om als ‘verloren zoon’ terug te keren naar Feyenoord. Dit ging gepaard met een huurconstructie inclusief optie tot koop.
In Nederland speelde Pétur Pétursson nog één seizoen voor de Rotterdamse club (zeven goals in negentien potjes). Met als gevolg een derde plaats in de Eredivisie. Het optreden van Pétursson was daarentegen geen groot succes en daarom verhuisde hij in 1985 naar Spanje om er bij Hércules CF te gaan spelen. Dit had tot gevolg dat Pétursson 27 maal uit kwam voor de blauw-wit-zwarten uit Alicante (vijf maal scorend).
Na één seizoen in Spanje verhuisde de IJslander terug naar zijn eigen land om er opnieuw voor IA Akranes te gaan ballen. Hij won met de club dat jaar ook de nationale beker. Dit was verder geen seizoen voor de spreekwoordelijke loftrompet getuige de vijf wedstrijden, waarin hij overigens wel drie maal het net wist te vinden.
In 1986 speelde hij voor Hercules Alicante, maar een jaar later besloot de vooral linkerspits om toch voorgoed terug te keren naar zijn vaderland. Zo kwam Pétur Pétursson terecht bij KR Reykjavik. De spits speelde er af en toe en scoorde ook regelmatig (75 wedstrijden, 31 doelpunten). In 1991, Pétur Pétursson was toen 32 jaar, besloot hij te stoppen met voetballen. Hij kreeg een aanstelling als assistent-trainer van KR, de oudste en succesvolste club van IJsland. Tevens trainde hij ook de jeugd van deze club.
Pétursson speelde 41 interlands voor IJsland. Hierin scoorde hij elf maal. Aangezien IJsland, zeker in die tijd, een bescheiden mondiale rol speelde, kwam hij niet uit op een WK of EK.
In 2007 werd Pétur Pétursson assistent-bondscoach van het nationale elftal van IJsland.
(Foto: ANP – Dick Coersen)