Peter Rufai (24 augustus 1963) was de zoon van de koning van Idimu (Lagos, Nigeria) en won als keeper van Go Ahead Eagles in 1994 de Afrika Cup.
Na zes jaar Nigeriaans competitievoetbal en een seizoen in Benin belandt Rufai in 1987 bij het Sporting Lokeren van trainer Aimé Anthuenis. Hij is inmiddels Nigeriaans international, maar moet door de hevige concurrentie van Danny d’Hondt en de Nederlander Erik de Koeyer genoegen nemen met slechts zes wedstrijden in vier seizoenen. In 1992 vertrekt hij naar Beveren, waar hij als tweede doelman achter Geert de Vlieger fungeert.
Super Eagle naar de Eagles
Rufai is inmiddels getrouwd met een Belgische en in het bezit van een dubbel paspoort als hij in 1993 met zijn voetbaltas de Vetkampstraat in Deventer oploopt. Met Jan Bos en Frank Ensink moet hij bij Go Ahead Eagles de strijd aangaan voor een plek onder de lat. Nadat Ensink de seizoensopener speelt is het een week later, op 21 augustus 1993, de beurt aan Rufai. Hij houdt in de uitwedstrijd tegen PSV, waar de 18-jarige Nii Lamptey ook zijn debuut maakt, de eerste helft zijn doel schoon. De tweede helft geeft PSV wat meer gas en scoort drie keer. Twee weken later vestigt Rufai de aandacht op zich door in in Kerkrade tegen Roda JC ietwat lomp door te vliegen op zijn lichtvoetige landgenoot Tijjani Babangida. ‘Baba’ breekt het sleutelbeen en enkele tanden zitten los in zijn doorgaans zo fraaie glimlach.
Geblesseerd als vierde keus naar de Afrika Cup
In oktober raakt Rufai geblesseerd aan zijn knie, hij wordt vervangen door Ensink. Pas aan het einde van januari 1994 staat de Nigeriaan weer onder de lat. Een maand later moet hij alweer een aantal wedstrijden verstek laten gaan, aangezien hij tegen Cambuur een liesblessure oploopt. Zijn vervanger is nu Jan Bos, aangezien Ensink inmiddels verhuurd is aan Dordrecht.
Begin maart, enkele weken voor de Afrika Cup, raakt Rufai weer geblesseerd aan zijn knie. Bij een kijkoperatie wordt een stukje van de menuscus verwijderd. Desalniettemin reist hij, zonder toestemming van zijn werkgever, af naar het trainingskamp van Nigeria, waar hij in principe vierde(!) keus is onder de lat. Zijn naam staat zelfs nog niet eens op de spelerslijst die de Afrikaanse voetbalfederatie ontvangen heeft. Toch krijgt hij van bondscoach Clemens Westerhof het shirt met het nummer 1 toebedeeld en wint hij uiteindelijk zelfs die Afrika Cup, in een fraai elftal met Jay Jay Okocha, Sunday Oliseh, Finidi George en Daniel Amokachi. In de finale in Tunis wordt Zambia voor 30.000 toeschouwers met 2-1 verslagen door twee goals van Emmanuel Amunike, waarbij Rufai met enkele fraaie reddingen en een engeltje op de lat weet te voorkomen dat Zambia langszij komt.
Wie weet waar Peter Rufai is?
Een feestje is dan natuurlijk op zijn plaats, maar als Rufai zich na een week nog niet in de Adelaarshorst heeft gemeld, wordt trainer Henk ten Cate, die al niet op goede voet met de keeper staat, wel wat ongeduldig. Hij eist wederom het ontslag van Rufai, hetgeen hij ook al deed nadat de doelman zonder toestemming van de club naar de Afrika Cup was afgereisd. Nu lijkt het dan echt zover te komen. Na anderhalve week meldt Peter Rufai, die inmiddels door het leven gaat als de ‘Romario van Deventer’, zich weer bij het bestuur van de Eagles. De situatie lijkt te escaleren en de doelman staat al bijna op straat, als op het laatste moment vice-voorzitter Nieuwdorp een telexbericht van de Nigeriaanse bond uit een map tovert. Hierin wordt ruim op tijd gevraagd om vrijgave van Rufai, waardoor deze volledig vrijgepleit wordt. Een hoop lawaai om niets eigenlijk en de betrokkenen schudden elkaar na veel excuses de hand.
Ontslag
Toch lijkt nog niet alle kou uit de lucht. De eerstvolgende wedstrijd (Ajax thuis) speelt Rufai niet, omdat hij al acht weken niet heeft meegetraind. Ondertussen heeft Go Ahead, omdat zijn huidige verbintenis in de zomer afloopt, Rufai een nieuwe aanbieding gedaan. Een reactie van de doelman blijft echter uit en op 1 mei moet hij zich alweer in Nigeria melden voor de voorbereiding op het WK’94. Als Rufai vervolgens ook nog op eigen initiatief een Belgische arts vraagt om naar zijn knieproblemen te kijken, is de maat bij de club, die zelf al een arts had ingeschakeld, helemaal vol. Eind april ontslaat Go Ahead Eagles via een fax de Nigeriaans international. Al met al komt hij door knieblessures en de Afrika Cup niet verder dan twaalf wedstrijden voor de Eagles.
WK 1994
Terwijl Go Ahead oud-international Joop Hiele als zijn vervanger aantrekt, bereidt Rufai zich clubloos voor op het wereldkampioenschap. Nigeria start het toernooi swingend als Bulgarije met 3-0 verslagen wordt. Vervolgens verliezen de Afrikanen door twee goals van Caniggia met 2-1 van Argentinië, maar weten door een 2-0 zege op Griekenland de achtste finale te bereiken. Daarin lijkt het tegen de latere finalist Italië lang goed te gaan, totdat Roberto Baggio twee minuten voor tijd de gelijkmaker scoort én in de verlenging een penalty achter Rufai schiet.
Van Portugal naar Spanje, en weer terug
Na het WK verhuist Rufai naar het Portugeze Faro en gaat aan de slag bij SC Farense. Het blijkt een schot in de roos. Farnese haalt een sensationele vijfde plek en bereikt voor het eerst in de historie Europees voetbal. Farense incasseert slechts 38 goals in 34 wedstrijden, waarvan Rufai er 26 speelt. Hij blijft Farense nog anderhalf seizoen trouw en vertrekt begin 1997 naar Hércules CF, dat in de Primera División speelt. Hij zal er tien wedstrijden spelen, waaronder een fraaie 2-1 zege op FC Barcelona, de club van landgenoot Emmanuel Amunike. Hércules degradeert en Rufai vindt in Deportivo La Coruña een nieuwe club.
Intussen heeft Nigeria zich onder bondscoach Bora Milutinović geplaatst voor het wereldkampioenschap 1998 in Frankrijk. Peter Rufai, inmiddels 34 jaar oud, verdedigt het doel van de Super Eagles als zij met 3-2 van Spanje winnen en Bulgarije met 1-0 verslaan. Paraguay wint wel van Nigeria, maar de Afrikanen eindigen toch als groepswinnaar. In de achtste finale is Denemarken, met de gebroeders Michael [LINK] en Brian Laudrup, Peter Schmeichel en good-old Jan Heintze, de tegenstander. De Scandinaviërs winnen overtuigend met 4-1.
Koning Peter?
In februari 1999, in zijn tweede seizoen bij Depor, overlijdt zijn vader, de koning van Idimu, en Rufai stelt alles in het werk om vooral niet de troonopvolger te worden. “Ik wil voetballer zijn, niet koning”, laat hij zijn familie weten. Bij Deportivo La Coruña speelt hij uiteindelijk in totaal negen wedstrijden. Zijn volgende werkgever als profvoetballer wordt Gil Vicente FC, waar hij in dienst treedt als reserve-doelman. Uiteindelijk speelt hij één wedstrijd. Op 27 februari 2000 wint Gil Vicente met 5-1 van CS Maritimo. Vierduizend toeschouwers zijn dan getuige van de laatste professionele voetbalwedstrijd van Peter Rufai.
In 2003 keert hij nog terug naar Spanje om er een school voor talentvolle doelmannen te starten. Tegenwoordig gaat hij langs de Afrikaanse voetbalvelden, organiseert clinics en geeft hij keepertrainingen aan de jeugd.
Auteur: Sebas Meijwes
(Foto: Youtube)