Patrick Paauwe (27 december 1975) verdedigde de belangen van onder andere, heel kort, PSV en Feyenoord en twee clubs in het buitenland. Pakte met zijn fijne linker zo nu en dan een goaltje mee.
Denk je aan Patrick Paauwe, denk je toch het eerst aan zijn acht succesvolle jaren bij Feyenoord. Toch begon Paauwe in Eindhoven bij PSV. Hier speelde de geboren Drontenaar drie wedstrijden waarna hij via De Graafschap en Fortuna Sittard in Rotterdam terecht kwam. Na Feyenoord speelde Patrick nog ‘over de grens’ bij Valenciennes en Borussia Mönchengladbach, om bij VVV in Venlo zijn loopbaan te beëindigen.
Paauwe speelde maar vijf wedstrijden voor het Nederlands Elftal. Hij had de pech concurrentie te hebben van spelers als Boudewijn Zenden en/of Giovanni van Bronckhorst. Onder leiding van bondscoach Louis van Gaal maakte Paauwe zijn debuut voor Oranje op 15 november 2000 in de oefenwedstrijd in en tegen Spanje (1-2), net als Kevin Hofland (toentertijd spelend voor PSV) en Fernando Ricksen (Glasgow Rangers). Paauwe viel in dat duel na 45 minuten in voor Hofland.
Het hoogtepunt van de loopbaan van Paauwe vond in 2002 plaats. Dat jaar won Feyenoord met Paauwe als centrale verdediger in De Kuip de UEFA Cup. De voormalige aanvoerder van de Rotterdammers kwam namens Feyenoord tot vijf interlands en is met 54 duels nog altijd recordhouder wat betreft het aantal Europa Cup-wedstrijden voor Feyenoord.
In zijn jeugd speelde de middenvelder die veelal ook in de verdediging opereerde voor ASVD, DVC, Lyra en SV ’t Harde, waarna hij in het seizoen 1993/’94 debuteerde voor PSV. Drie wedstrijden speelde hij in Eindhoven. Via De Graafschap, één jaar met 23 competitiewedstrijden, belandde hij bij Fortuna Sittard, waar hij tussen 1996 en 1998 62 maal (acht goals) speelde onder Bert van Marwijk en Pim Verbeek.
Paauwe maakte in de zomer van 1998 de overstap van Fortuna Sittard naar Feyenoord. In zijn eerste seizoen in Rotterdamse dienst sleepte hij direct de landstitel in de wacht. Tijdens de daaropvolgende wedstrijd om de Super Cup tegen bekerwinnaar Ajax zorgde hij in de Amsterdam Arena met een schitterende vrije trap voor de beslissing en kon hij ook die prijs beschrijven op zijn erelijst. De goal bracht commentator Hans van Vliet tot verrukking: “Dit is geen goal meer, dit is een orgasme!”
In de zomer van 2006 vertrok Paauwe naar het Franse Valenciennes. Paauwe wilde graag een buitenlands avontuur. Dit beviel hem uiteindelijk niet goed. Voetballend ging het nog wel; hij speelde bijna alle wedstrijden en scoorde één maal. Maar de taalbarrière speelde hem parten dus pakte Paauwe met zijn gezin de verhuisdozen om te verkassen naar het Duitse Borussia Mönchengladbach.
Hier had hij een, volgens eigen zeggen, “fantastische tijd”. In de tweede Bundesliga kon Paauwe zich profileren als iemand die de wedstrijd kon lezen. Hij kon vanuit achterin veel anticiperen en het team neerzetten. Dat leverde de ploeg met als trainer Jos Luhukay drie wedstrijden voor het einde zelfs de titel en promotie naar de Bundesliga op.
In het eerste seizoen speelde Paauwe alles maar in het tweede jaar kwam er een andere trainer en werd Tomas Galasek gehaald. De trainer wilde niet met beide spelen en dus werd Patrick tweede keus.
Na een dienstverband bij Borussia Mönchengladbach keerde Paauwe medio 2009 bij VVV-Venlo terug in de eredivisie. 48 wedstrijden zouden volgen waarin de linksback twee maal wist te doelpunten. Daarna zette hij in 2011 een punt achter zijn mooie loopbaan. Paauwe heeft inmiddels zijn debuut gemaakt voor oud-Feyenoord en werd daarnaast in Eindhoven Assistent Trainer Coach van PSV O19.
(Foto: ANP – Hans Steinmeier)