Nico de Bree (16 september 1944 – 6 mei 2016) Voormalig keeper van o.a. N.E.C., maar ook van DS’79, RWDM en Anderlecht. Keepte tijdens de gewonnen EC II-finale van 1978 (4-0 tegen Austria Wien).
De Bree speelde voor Elinkwijk, NEC Nijmegen,RWDM, Anderlecht, Weerslag en Beerschot. De bree maakte in de jaren zestig en zeventig samen met onder meer Jan van Beveren, Pim Doesburg, Eddie Pieters Graafland, Ton Thie en Heinz Stuy deel uit van een geweldige generatie Nederlandse keepers. Met RWDM behaalde De Bree in 1975 de Belgische landstitel en in 1978 veroverde de geboren Utrechtenaar de Europacup II.
Keeper de Bree miste op een haar na het WK in 1978. Hij zou meegaan naar Argentinië, Johan Cruyff had dat al tegen hem gezegd. Toen Cruyff echter op het laatst bedankte, kozen trainers Ernst Happel en Jan Zwartkruis voor een ander systeem en een andere keeper; Jan Jongbloed. ‘De schele’ kreeg in zijn loopbaan nooit een rode kaart of officiële waarschuwing.
De Bree was van 1963 tot 1984 keeper in het betaalde voetbal. Nico de Bree begon zijn voetbalcarrière bij het Utrechtse H M S (Houdt Moedig Stand). Hij begon bij USV Elinkwijk als semi-prof en in 1965 dwong hij met Elinkwijk de promotie naar de Eredivisie af. De Bree, die als bijnaam ‘de schele’ en ‘de witte schicht’ had, keepte in Utrecht (wijk Zuilen-Noord) van 1963 tot en met 1966.
Een seizoen later volgde de gang naar N.E.C., waar hij al gauw eerste keus werd. Nico de Bree was een doelman met een enorme uitstraling en dwong zo groot ontzag af bij menig tegenstander. In het eerste jaar dat Nico keepte promoveerde N.E.C. door een tweede plaats op de ranglijst naar de eredivisie (toen promoveerden de eerste drie clubs van de ranglijst). In de tijd die daarop volgde was N.E.C. dan ook mede door de inbreng van Nico de Bree een stabiele middenmoter in de eredivisie. Ook was Nico de Bree de eerste speler van N.E.C. met een eigen fanclub.
In 1972 haalde Racing White (de club die juist nog in het nieuws was, omdat ze geen licentie kregen om op het hoogste Belgische niveau te gaan spelen, terwijl ze wel kampioen waren geworden) hem naar Brussel. In 1973 fuseerde Racing White met Daring Molenbeek en ontstond RWDM. Ook na de fusie was Nico de Bree de sluitpost van dit sterke team met o.a. Johan Boskamp in de gelederen. In 1975 werd RWDM met Nico de Bree zelfs landskampioen van België.
In 1977-1978 besloot Nico om in te gaan op het aanbod van stadsgenoot Anderlecht om te ruilen van keepers. Jan Ruiter naar RWDM en Nico de Bree naar Anderlecht, waar hij in 1978, onder trainer Raymond Goethals de Europacup ll won. Dit door een 4-0 overwinning op Austria Wien. En in december van dat jaar werd ook nog eens de Europese Supercup in de voetbalwacht gesleept.
In het seizoen 1979-1980 verloor ‘De Witte Schicht’ zijn plaats in het doel van Anderlecht aan concurrent Jacky Munaron en besloot te kiezen voor FC Winterslag. Met deze ploeg bereikte Nico de Bree verassend deelname aan de UEFA cup. In de zomer van 1981 besloot Nico echter niet bij Winterslag te blijven, maar koos hij wederom tot verrassing van velen voor 2e klasser Beerschot VAV. Ook met deze club promoveerde De Bree.
Echter ook bij Beerschot hield Nico het na 2 seizoenen voor gezien, om in 1983 terug te keren naar zijn vaderland en te gaan keepen voor DS’79. In het seizoen 1983/1984 werd De Bree naar het toenmalige DS’79 gehaald als tijdelijke vervanger voor eerste doelman Jaap Bloem die wegens een armblessure enige tijd uit de roulatie was. Nico De Bree stond vier duels onder de doellat bij zijn tijdelijke werkgever uit Dordrecht. Toen besloot hij dat het mooi genoeg was geweest..
In de tijd dat Nico keeper was bij RWDM had hij een discotheek in Kobbegem met de veelzeggende naam “Number one” en later had hij nog een discotheek “Palm Beach”. Na een gewelddadige overval besloot hij deze van de hand te doen.
Na het afsluiten van zijn actieve loopbaan ging De Bree aan de slag als keepers- en hoofdtrainer. De Bree overleed vrijdag 6 Mei 2016 op 71 jarige leeftijd. De oud-doelman, die al jaren in het Oostenrijkse Wenen woonde, leed al geruime tijd aan kanker.
(Foto: ANP – Foundation)