‘Oldie mit 29, Goldie mit 39’, zo kan de loopbaan van de Duitse Torjäger Manfred ‘Manni’ Burgsmüller (22 december 1949 – 18 mei – 2019) het beste bestempeld worden. In 1978 te oud voor de Duitse Nationalmannschaft. Tien! jaar later schitterde hij in het shirt van Werder Bremen.
Burgsmüller groeide op in Essen en was een straatvoetballer pur sang. Een lichtgewicht die er al op jonge leeftijd van genoot om zijn tegenstanders te dollen en, het liefst, door de benen te spelen. Dat leverde hem ooit een flinke schop op waardoor hij zijn scheenbeen brak en in het gips moest. Noodgedwongen moest Manni thuiszitten en door het raam zien hoe andere kinderen op straat voetbalden. Lang hield hij het stilzitten niet vol en toen het enigszins mogelijk was, deed hij gewoon weer mee. Met zijn been nog in het gips…
In zijn jonge jaren pendelde Burgsmüller heen en weer tussen Rot Weiß Essen en Bayer Uerdingen, tot hij in 1976 gecontracteerd werd door het grote Borussia Dortmund. Bij de BVB speelde de topschutter voornamelijk als middenvelder. Toch beleefde hij daar zijn productiefste seizoen uit zijn loopbaan. In het voetbaljaar 1980/81 legde hij maar liefst 27 ballen in het netje. Dat waren slechts twee minder dan Karl Heinz Rummenigge van Bayern München.
In 1983 Borussia vond Manni het welletjes in Dortmund en verkaste naar de 1. FC Nürnberg. Hij bleef er slechts één seizoen en keerde toen terug bij zijn jeugdliefde Rot Weiß Essen. In Essen bleef hij doen waar hij goed in was: doelpunten maken. Hij maakte in één seizoen 29 stuks wat zijn toenmalige trainer de opmerking ontlokte, “Juwelen funkeln auch im Alter!“
In november 1985 gebeurde iets opmerkelijks in de loopbaan van Burgsmüller. Op 36-jarige leeftijd maakte hij zijn rentree in de Bundesliga. Werder Bremen zocht een stand-in voor Rudy Völler die regelmatig geblesseerd was en trainer Otto Rehagel liet zijn oog op Burgsmüller vallen. Voetbalminnend Duitsland snapt niets van de transfer. Rehagel die een ‘Fußball-opa’ naar Werder haalt. Ook het feit dat Burgsmüller geen blad voor de mond neemt, wordt door de Duitse pers aangehaald om de keuze van Rehagel belachelijk te maken. “Ein Spieler, der mir keine Schwierigkeiten macht, macht auch dem Gegner keine”, pareert der Otto de journalisten.
En Rehagel kreeg gelijk. In 1988 werd Werder kampioen en de 39-jarige Manfred Burgsmüller had een groot aandeel in de Meisterschaft. Twee jaar later maakte Burgsmüller bekend zijn loopbaan te beëindigen. Hij is dan 41.
Burgsmüller kende geen geluk international. Slechts drie maal werd hij opgeroepen. In 1978 vond Bundestrainer Helmut Schön hem te oud voor de nationale ploeg. Bovendien kon de grote mond van Manni weleens een negatieve uitwerking hebben op jongere spelers binnen het team.
Na zijn actieve voetballoopbaan bleef Burgsmüller tegen een bal trappen, hoewel deze verre van rond was. In 1996 sloot zich als kicker aan bij het American football team Düsseldorf Rheinfire. In 2002 neemt hij op 52!-jarige leeftijd afscheid. Het lichaam wil niet meer. De artrose in beide benen, opgelopen door de vele schoppen en – volgens eigen zeggen – met name een aanslag van Georg Schwarzenbeck in 1975, maken het sporten onmogelijk.
Vanaf 2004 was hij enige tijd trainer van een amateurvereniging uit de buurt van Dortmund. Hij baarde opzien door zijn ploeg vriendschappelijk te laten spelen tegen Tibet en tegen het damesteam van Bad Neunahr dat in de Bundesliga speelt. Een Duitse tv-ploeg volgde Manni gedurende zijn trainerschap en bracht een dvd uit die binnen no time was uitverkocht.
Manfred Burgsmüller overleed op zaterdag 18 mei 2019. Hij is 69 jaar geworden.