Hij speelde twaalf interlands voor Oranje, werd kampioen met Feyenoord en scoorde voor Glasgow Rangers een wereldgoal tegen Celtic. Hoogtepunten uit de loopbaan van Bert Konterman (1971). Dieptepunten heeft de voormalig verdediger ook meegemaakt en dan met name in zijn laatste jaar als profvoetballer; bij Vitesse. “Man, wat was het daar een chaos zeg.”
Vlak na het debacle-Aalbers werd de destijds 32-jarige Konterman aangetrokken door Vitesse, die de ervaren verdediger in de zomer van 2002 overnam van Glasgow Rangers. “Ik werd gehaald met het idee om voor Europees voetbal te gaan en dat trok me ook zo om voor drie jaar te tekenen”, vertelt Konterman, die onder trainer Edward Sturing ging werken. Maar strijden om Europees voetbal werd strijden tegen degradatie. Niet in de laatste plaats vanwege de misplaatste houding van enkele toptalenten. “Er was een hele groep van die jonge spelers die het allemaal maar als een spelletje zagen. Maar ik, en ook Peter van Vossen en Tim Cornelisse, zag het als een beroep. Het maximale presteren, prijzen halen en premies winnen. Maar daar dachten de jonge spelers toch anders over. Die waren toch wel tevreden met hun contractjes.”
Contractjes waarvan de oren van Konterman gingen klapperen. “Al een ton? Per jaar? In euro’s?’ Ze waren net negentien, twintig jaar en ik kon het werkelijk waar niet geloven wat hun salaris was. Het beroerde was ook nog dat die jongens dachten dat heel Nederland dat verdiende en dat het een vrij normaal salaris was. De wereld waarin zij leefden stond volledig los van de echte wereld.” Het bleef voor Konterman bij één seizoen in Arnhem. Na het seizoen 2003/04 beëindigde hij zijn carrière, die vijftien jaar eerder was begonnen bij FC Zwolle.
“Als A-junior kwam ik terecht bij FC Zwolle, waar ik in het begin erg moest wennen aan de stadse mensen. Zelf kom ik namelijk uit Rouveen, een klein dorp waar je toch wat zachter wordt opgevoed. In dat opzicht heeft de voetbalwereld mij wel harder gemaakt”, aldus konterman, die in Zwolle het uitstekend naar zijn zin had. “Ik was een hardwerkende speler die nooit opgaf en dat vond de trainer natuurlijk wel fijn.” Dat Konterman in Zwolle gewaardeerd werd -en vier seizoenen basisspeler was- deed zijn zelfvertrouwen logischerwijs goed. “Bij PEC heb ik de bevestiging gekregen dat ik aardig kon voetballen. Ik had er nooit echt zo bij stil gestaan en profvoetballer worden was ook niet echt een droom van me, dus het was wel een bevestiging voor mij van: je hebt talent gekregen, probeer hier maar het maximale uit te halen.”
Konterman heeft er nooit een geheim van gemaakt christen te zijn. Op zondag voetballen had hij geen moeite mee, maar binnen zijn familie was er wel weerstand. “Toen ik dat hoorde, werd ik wel een beetje verdrietig. Dat enkele familieleden het op die manier zo zwaar voor mijn ouders hebben gemaakt. Dan had ik liever dat ze naar mij waren gekomen en mij daarmee geconfronteerd hadden. Voor mij was dat een hele lastige situatie waar ik nog steeds mixed feelings bij heb als ik dit nu weer bespreekbaar maak.”
Ondertussen richtte Konterman zich vol op zijn carrière. Dit ging heel aardig en al snel stond Eredivisionist Cambuur op de stoep in Overijssel. “Maar zelf hoefde ik niet zo nodig weg, Ik had het namelijk heel erg fijn in Zwolle.” Uiteindelijk vertrok Konterman wel naar het Cambuur van trainer Theo de Jong. “De Jong had mijn vader achter mijn rug om een beetje bewerkt en mijn vader had me toen het laatste duwtje gegeven om de stoute schoenen aan te trekken en naar Cambuur Leeuwarden te gaan.” Zonder dat Konterman zelf honderd procent achter de transfer stond, vertrok hij in januari 1993 naar Friesland. “Nadat ik de overstap had gemaakt werd het wel honderd procent natuurlijk. En ik moet zeggen: ik voelde me er snel thuis. Vanaf het begin ging het fantastisch en met Cambuur wisten we degradatie te voorkomen. Ik heb me destijds direct goed kunnen laten zien in de Eredivisie.”
Van januari 1993 tot januari 1996 speelde Konterman in het hoge Noorden, om daarna te vertrekken naar het verre Zuiden. Na 45 wedstrijden en slechts drie gele kaarten trok Willem II de inmiddels 25-jarige verdediger aan. In Tilburg kreeg Konterman te maken met trainer Co Adriaanse. “Een tactisch fantastische trainer die ons veel lef meegaf.” Hoe anders was Leo Beenhakker, die hem als Feyenoord-trainer overnam van Willem II. “Leo was als trainer heel anders dan Co Adriaanse. Het was veel meer praten dan Co en de oefenstof was een stuk voorspelbaarder. ‘Is dit nu die toptrainer van Real Madrid, die zoveel prijzen heeft gewonnen?’. Pas later kwam ik erachter dat hij echt alles voor ons over had. om het team sterker te maken en dat hij het echt iedereen naar de zin wilde maken. Van Julio Cruz tot Paul Bosvelt en Bert Konterman. Hij wist ons allemaal te raken en een goed gevoel mee te geven, hij hield echt van ons. En dat gevoel gaf ons heel veel opluchting en vertrouwen. Dat heb ik destijds wel een beetje onderschat.”
Onder leiding van Beenhakker werd in 1999 de landstitel gevierd op de Coolsingel. Voorafgaand aan het seizoen was dat absoluut niet de verwachting. “Ook bij het Legioen niet, dat niet echt wist wat ze nou moesten verwachten van ons. De selectie bestond uit veel pas aangekochte spelers, waaronder ik. Maar het Legioen ging vol achter de ploeg staan en vond het denk ik ook wel prettig dat ons team uit veel Nederlanders bestond. Gaandeweg het seizoen werden wij een enorm team die alles voor elkaar over had en alles wilde geven. Dat dit werd beloond met een titel is natuurlijk wel bijzonder.”
In zijn Feyenoord-jaren werd Konterman ook international en maakte hij deel uit van de selectie die in 2000 het Europees Kampioenschap in eigen land speelde. In de halve finale werd Oranje na een pijnlijke wedstrijd uitgeschakeld door Italië. “De uitschakeling was enorm zuur. We hadden echt het idee dat we Europees kampioen konden worden, maar op zo’n knullige manier strafschoppen missen, al in de wedstrijd, daar kreeg ik bijna nachtmerries van.” Minuten tijdens het EK maakte Konterman in de groepswedstrijden tegen Tsjechië en Denemarken. “Absolute bonus en ik had het nooit verwacht. Ik vond het alleen al mooi dat ik bij de selectie zat, met een generatie waarvan ik nog altijd vind dat het één van de beste is geweest die Nederland ooit heeft gehad.”
Direct na het EK vertrok Konterman naar Schotland. Na 84 wedstrijden in 3 seizoenen verkocht Feyenoord hem omgerekend voor zo’n zeven miljoen euro aan Glasgow Rangers. De start in Schotland was stroef, onder meer door vermoeidheid direct na het EK. De ommekeer kwam na een wereldgoal tegen Celtic: “Ik merkte dat de pers positiever over mij ging schrijven en de fans reageerden anders op mij.” Dat Glasgow Rangers en Celtic niet alleen in Schotland twee absolute topclubs én rivalen zijn, maar ook in het buitenland, merkte Konterman tijdens een trip door de Verenigde Staten. “We speelden tegen de New York Red Bulls. Een nietszeggend oefenwedstrijdje waar wel een paar honderd Celtic-fans op afkwamen om anderhalf uur lang New York aan te moedigen. In Nederland houd je niet voor mogelijk hoe groot die clubs zijn. Van Dubai tot Florida, werkelijk overal kom je Celtic en Rangers-fans tegen.”
Nadat Konterman in de zomer van 2003 weer was neergestreken in Nederland en zijn jaar in Arnhem was uitgelopen op een fiasco, stopte Konterman er in de zomer van 2004 mee. Sindsdien was hij technisch manager bij FC Zwolle, trainer bij Jong FC Twente en Oranje onder negentien. Tegenwoordig is hij trainer van Oranje onder achttien en assistent bij Oranje onder zeventien. Konterman hoopt op termijn hoofdtrainer te worden van een profclub. Of dat nu in Nederland of het buitenland is, maakt weinig uit. “Vooral Engeland trekt me. Als er een club komt pakken we de koffers en dan zijn we weg. Daar heb ik het al met mn vrouw over gehad.” Voorlopig lijkt Konterman echter ‘gewoon’ in Nederland te blijven. “Hoewel ik wat lijntjes heb uitliggen in Schotland, is het allemaal nog niet concreet.”