Klaus Täuber (17 januari 1958) was een Duitse voetballer die in zijn tijd als ‘hardste speler van de Bundesliga’ gold. Had als bijnaam der Boxer en niet alleen omdat hij op dezelfde dag geboren werd als Mohamed Ali. (foto Wikipedia)
De voetballoopbaan van Klaus Täuber begint bij de SpVgg Erlangen, ten noorden van Nürnberg. In 1976 verkast hij op 18-jarige leeftijd, samen met zijn oudere broer Jürgen, naar de 1. FC Nürnberg.
Twee jaar later maakt hij zijn debuut in de Bundesliga voor die Franken. In 1980 volgt een opmerkelijke stap in zijn carrière. Na dat seizoen slechts één duel voor Nürnberg te hebben gespeeld verruilt hij der Club voor de Stuttgarter Kickers, dat in de tweede Bundesliga uitkomt. Hij blijft drie seizoenen in Stuttgart en ontpopt zich als een gevaarlijke aanvaller. Hij schiet 49 keer raak in 99 wedstrijden.
In 1983 maakt de Täuber de overstap naar Schalke ’04 dat op dat moment ook in de tweede Bundesliga speelt. Hij wordt één van de sterkhouders bij die Knappen en mede door de achttien doelpunten die hij erin prikt, promoveert Schalke in 1984 weer naar het hoogste Duitse niveau.
Klaus Täuber blijkt een onconventionele aanvaller. Hij speelt erg fysiek en geldt in zijn tijd als hardste speler in de Bundesliga. Niet alleen gaat hij stevig de duels aan met verdedigers, hij is ook hard voor zichzelf. Meerdere malen is het onverantwoord om te spelen, maar Täuber trekt zich weinig aan van de adviezen en doet de kicksen toch aan. Door de verdedigers in de Bundesliga wordt hij éénmaal uitgeroepen tot ‘größten Klopper der Liga’. Het uitdelen en incasseren levert hem de bijnaam ‘der Boxer’ op. Ook omdat hij op dezelfde verjaart als de legendarische Mohamed Ali. Ondanks zijn harde spel scoort Täuber in 245 wedstrijden slechts één keer een rode kaart.
Over zijn harde spel zegt hij later: “Als Stürmer, das muss man sich mal vorstellen, vor Leuten wie Buchwald und Förster. Kurz vor der Umfrage hatten sich dummerweise ein paar Gegenspieler in Zweikämpfen mit mir verletzt. Karsten Surmann von Hannover hatte sich den Kiefer gebrochen und solche Sachen. Wenn mir einer weh tat, habe ich das jahrelang nicht vergessen und auch etwas zurückgezahlt. Aber ich habe nie unfair gespielt. Und: Ich habe viel mehr einstecken müssen, als ich ausgeteilt habe.” Voor het hele interview zie: http://www.11freunde.de/interview/klaus-taeuber-ueber-schalke-leverkusen-und-whiskey-cola
Klaus blijft vier seizoenen in Gelsenkirchen en maakt dan de overstap naar Bayer 04 Leverkusen. Bij die Werkself beleeft hij zijn grootste sportieve succes. Leverkusen speelt de UEFA-cup finale tegen Espanyol. De Duitsers hebben de heenwedstrijd kansloos met 0-3 verloren en niemand geeft een stuiver voor de kansen van Leverkusen in de return, die onder leiding staat van arbiter Jan Keizer. Het loopt anders. Leverkusen richt zich op in de tweede helft. Täuber geeft de voorzet voor de 2-0 en even later kopt Bum Kun Cha de 3-0 binnen. Strafschoppen volgen. Täuber schiet de derde binnen voor Leverkusen. Het blijkt de winnende.
Niet lang daarna slaat het noodlot toe voor de harde aanvaller. Tijdens een duel op de training beschadigt hij een tussenwervelkolom in zijn nek. Het is de zoveelste blessure voor Täuber en betekent einde carrière. Eerder al ging hij drie keer onder het mes voor operaties aan zijn meniscus, brak hij zijn scheen- en kuitbeen, een duim, zijn hand en een paar keer zijn kaak.
Bijzonder is verder dat ook zijn broers Jürgen en Stephan voetbalprofs waren en ook speelden voor Schalke en Nürnberg. Het is het enige Bundesliga trio ooit.
Na zijn actieve loopbaan duikt Klaus het trainersvak in. Zonder succes. Hij traint meerdere verenigingen, maar kent geen geluk en wordt meermaals ontslagen. Sinds 2011 zit hij zonder club en geniet van zijn voetbalpensioen.