Jules Pappaert (5 november 1905 – 2 januari 1946) was een onverzettelijke Belgische verdediger die voor de Tweede Wereldoorlog uitkwam voor Union Saint-Gilloise. De Brusselse voetbalclub was in de jaren ’30 bijzonder succesvol en onder leiding van aanvoerder Pappaert werd de ploeg landskampioen in 1933, 1934 en 1935. In deze periode zette de club ook het onwaarschijnlijke record van zestig ongeslagen wedstrijden op rij neer. Sinds 1953 wordt aan de ploeg in België die het langst ongeslagen blijft de Trofee Jules Pappaert uitgereikt. Vernoemd naar de legendarische aanvoerder.
Pappaert kwam als veertienjarige jongen bij Saint-Gilloise terecht en was vijf jaar later basisspeler van de, destijds, nationale topclub. Weer vijf jaar later stapte hij over naar rivaal en stadsgenoot Daring Club Brussel, wat in de jaren ’70 en ’80 succesvol was onder de naam RWDM en tegenwoordig door het leven gaat als FC Brussels. Na twee jaar bewandelde Pappaert de omgekeerde weg en kwam hij weer bij Saint-Gilloise terecht, waarmee hij bijzonder succesvol werd. De schier onverslaanbare ploeg won zoals gezegd zestig competitiewedstrijden op rij en werd driemaal landskampioen onder leiding van aanvoerder Pappaert en de makkelijk scorende Vital Van Landeghem.
Na de succesvolle jaren in de Belgische hoofdstad ging de inmiddels 33-jarige Pappaert in 1938 naar Edingen Sport, om daar drie seizoenen te blijven. Hierna volgde één seizoen bij het Luikse Star Fléron FC en speelde hij van 1942 tot aan zijn dood wederom voor Edingen. Pappaert, die vijfmaal voor de Rode Duivels uitkwam, stierf op 2 januari 1946.
