Wapperende manen, dartel, flitsende demarrages, Moluks met een boterzachte ‘g’. Het is niet moeilijk om een verklaring te vinden dat John Taihuttu, ofwel de ‘Winnetou van de Koel’, in de beginjaren ’80 een van de grote publiekslievelingen van VVV was. De aanvaller speelde tussen 1981 en 1986 121 wedstrijden voor VVV en scoorde daarin 36 keer. Op 18 januari 2016 overleed Taihuttu, hij werd slechts 61 jaar.
De excentrieke Taihuttu is zo’n speler die door veel voetbalfans nog wordt herinnerd, ook ruim 30 jaar na zijn laatste minuten in het betaalde voetbal. Er zijn weinig profvoetballers geweest die zo’n imposante haardos kenden als hij. En als de behendige spits dan ook nog zijn dag had, zoals die lentedag in 1983 uit tegen Cambuur, dan stond hij helemaal in het geheugen van de voetballiefhebber gebrand. In Leeuwarden schoot hij VVV die dag hoogstpersoonlijk naar een 0-2 overwinning. Daarmee bezorgde hij de Venlonaren de periodetitel.
Late entree in betaalde voetbal
John Taihuttu maakte pas op 26-jarige leeftijd zijn debuut als profvoetballer. Er was weleens interesse van NEC geweest, maar die club had niks meer van zich laten horen. Toch merkwaardig, hoe ver had hij het kunnen schoppen als hij al eerder in het betaalde voetbal terecht was gekomen? Als vanaf zijn jeugd af aan en trainers gericht met hem aan zijn kwaliteiten hadden kunnen werken? Of vond hij het wel prima zo?
VVV-icoon en voormalig ploeggenoot Ger van Rosmalen bevestigt dat Taihuttu inderdaad meer had kunnen bereiken als hij eerder was ontdekt. “Johnny was een geweldige voetballer met flitsende demarrages. Als hij zijn dag had, was hij echt niet af te stoppen. Wij zeiden al die jaren al, waarom komt Johnny niet bij VVV spelen? Maar John had het ook goed naar de zin bij de amateurs, hij was daar met zijn kwaliteiten natuurlijk het mannetje. Hij was daarnaast maatschappelijk werker, dus hij had zijn zaakjes verder goed voor elkaar.”
Eerste seizoen direct topscorer
Van Rosmalen kende Taihuttu al van jongs af aan. Hij voetbalde in de jeugd veel met hem samen op het Molukse kamp in Blerick, waar Taihuttu opgroeide: “Ik woonde vlakbij het kamp en kwam bij hem thuis. Ik was daar altijd welkom, er heerste op het kamp een geweldige sfeer met veel gezelligheid en muziek, het was één grote familie. We hebben samen een geweldige tijd gehad.”
Nadat ze elkaar een tijdje uit het oog waren verloren, kwamen ze elkaar weer tegen bij VVV. Van Rosmalen – hij speelde in totaal 404 wedstrijden voor VVV – was inmiddels een gelouterde speler bij de Venlonaren. Tijdens zijn eerste seizoen bij VVV groeide Taihuttu direct uit tot smaakmaker en publiekslieveling. Hij werd dat seizoen 1981/82 topscorer met 16 goals en was een gevreesde spits met zin snelle demarrages en neusje voor de goal. De jonge trainer Sef Vergoossen bouwde na de degradatie in 1979 weer aan een nieuw elftal en de ploeg eindigde na het eerste seizoen van Taihuttu als zevende.
“Alles of niets”
Toch zou Taihuttu nooit meer zo excelleren als dat eerste jaar. “John was een alles of niets voetballer. Soms speelde hij geweldig, andere wedstrijden zag je hem totaal niet”, vertelt van Rosmalen. “Hij was een gevoelsmens en moest het gevoel hebben dat hij gewaardeerd werd. Soms botste dat wel, zo kreeg hij ooit een akkefietje met Sef Vergoossen. Daarna werd hij een half jaar uitgeleend aan Fortuna Sittard. Tja, en dan is de betaald voetbalwereld is toch heel anders dan het amateurvoetbal. Hij kreeg bij de profs veel meer weerstand en vond het lastig om daarmee om te gaan. Dan liep het direct minder.”
“Winnetou”
Ondanks zijn grillige spel was de eigengereide Taihuttu een van de grote publiekslievelingen in de Koel. Als hij werd gepasseerd of gewisseld kon dat steevast op afkeuring rekenen van het publiek. Hij kreeg als bijnaam ‘Winnetou’, nadat radiocommentator Theo Koomen ooit riep: “Daar gaat-ie weer, die Taihuttu, het lijkt wel Winnetou. De Winnetou van VVV…”
In 1986, hij had vooral als invaller nog mooi even een Eredivisie-seizoen meegepikt, hing hij zijn professionele voetbalschoenen aan de wilgen. Hij zou daarna nog voor diverse amateurclubs uitkomen. Later werd hij trainer in de amateurwereld bij onder meer Helden, Tiglieja en VOS en werkte hij met de jeugd van Fortuna Sittard. Begin 2015 werd bekend dat hij ziek werd. Tijdens zijn ziekte promoveerde hij nog met zijn SV Blerick en wist hij nog deelname aan de KNVB beker te bewerkstelligen. Het was een van de laatste sportieve wapenfeiten van Taihuttu. Op 18 januari 2016 overleed hij op slechts 61-jarige leeftijd.
“Een echte persoonlijkheid”
Van Rosmalen: “John was een heel fijne vent die helaas veel te vroeg is overleden. Een echte persoonlijkheid. Hij had een prettig karakter, stond tussen de mensen en was straight, direct en eerlijk. Hij trok voor zichzelf een lijn en was daarin heel consequent. Dat werd niet altijd door iedereen gewaardeerd, want hij zei waar het op stond. Ik hield daar wel van. Het maakte van hem een goede trainer, juist duidelijkheid en eerlijkheid zijn belangrijk als je voor een groep staat.”
De relatie tussen beiden was zo bijzonder dat Taihuttu aan van Rosmalen vroeg of hij wilde spreken tijdens zijn afscheidsdienst in het VVV-stadion: “De begrafenis was zeer indrukwekkend. Dat ik over een toespraak mocht houden vond ik zeer bijzonder. Ik heb hem voor zijn dood nog een aantal malen gesproken. Dat zal ik nooit vergeten. John was een bijzonder mens.”
‘De Winnetou van de Koel’ kon het gevecht tegen zijn ziekte helaas niet winnen, maar zal in Venlo en omstreken nooit worden vergeten.
(Foto: Archief VVV Venlo)