John Linford (1957)

John Linford (6 december 1957), rechts op de foto, was een omstreden aanvaller die ook nog eens uitstekend kon voetballen. In Nederland speelde hij voor DS ’79, NAC, FC Den Haag, Fortuna Sittard, FC Utrecht en Go Ahead Eagles. De Brit wordt gezien als een van de grootste cultvoetballers die dit land ooit heeft gekend.

De archieven over John Linford beschrijven vooral boeiende randzaken en intriges die zijn voetballoopbaan sieren. Zijn streken zijn niet op een hand te tellen. Als je een boek zou schrijven over zijn fratsen, zou het een dikke pil worden die je in één adem uitleest. De schorsing bij Fortuna Sittard, omdat hij continu kritiek liep te spuien op zijn medespelers en de bal die hij vol richting assistent Cooky Voorn schoot.

De goal tegen NEC nadat hij zijn directe tegenstander John Hoeks een elleboog had verkocht en scheids Wim Egbertzen die deed of zijn neus bloedde. Een trap in het kruis van Georghe Popescu die daarmee een flinke blessure opliep. Ontslag bij FC Zürich, omdat Linford zich niet ‘aanpaste aan de waarden en normen van de club’. Vertrek bij DS ´79 omdat ´Johnny the Selfkicker´niet kon opschieten met trainer Hans Dorjee en overhoop lag met zijn medespelers. Te laat op de training, omdat hij dacht dat Fortuna maar één keer op een dag trainde. Het zijn maar flarden van een veelvoud aan streken van ‘dirty Johnny’.

John Linford werd ook wel ’the Elephant man’ genoemd. Na elke gewonnen thuiswedstrijd danste Linford op de bar en liet dan zijn broek zakken. Nadere uitleg over deze bijnaam is overbodig. Barbezoek, dat was een van zijn lievelingsbezigheden. Dat deed hij gerust de avond voorafgaand aan de wedstrijd. Kon hij het bier er de volgende dag uit zweten.

Linford kon echter meer dan schoppen, schelden en slaan. ‘Johnny Boy’ was een levensgevaarlijke aanvaller die zijn clubs behalve bonje veel doelpunten bezorgde. Bij Fortuna Sittard was hij het meest trefzeker, maar ook bij zijn andere clubs wist hij regelmatig het net te vinden. Hij was kopsterk, fysiek moeilijk te bespelen en hij had een neus voor de goal. Bert Jacobs noemde hem een ‘oorlogvoerende spits’ . Tegenstanders waren bang voor hem en lieten zich door hem intimideren. Bij Fortuna Sittard werd hij met Arthur Hoyer en Wout Holverda ook wel de ‘gevarendriehoek’ genoemd.

John Russell Linford werd in 1957 geboren in Norwich en leerde voetballen bij de amateurs van Goldstone. De stormram koos vervolgens niet voor Norwich City, maar voor Ipswich Town, toen nog een topclub in Engeland. Onder meer Frans Thijssen speelde in die tijd voor de club. Hij kreeg spijt van die keuze omdat hij spits Paul Mariner voor zich moest dulden en vooral op de bank vertoefde. Trainer Hans Dorjee haalde Linford vervolgens naar DS ’79. Bij zijn debuut liet Linford direct van zich spreken. Hij scoorde tijdens zijn debuut twee keer tegen NEC.

Bij de Dordtenaren was de aanvaller trefzeker, maar hij moest toch weer terugkeren bij Ipswich na problemen met Dorjee en een aantal spelers, waaronder Gerrie Mühren. Ook Edwin Gorter vond hij maar een mietje. Hij noemde hem een ‘Sissy’. Bij FC Den Haag nam hij revanche. Ook daar had hij regelmatig aan de stok met zijn medespelers, maar scoorde  in de residentiestad meer dan twintig goals. Na een – opnieuw – mislukt avontuur bij Ipswich Town en een korte periode bij Birmingham City, vertrok hij in 1985 naar NAC, dat toen getraind werd door Bob Maaskant. Ook in Breda liet hij, ondanks degradatie naar de Eerste Divisie, het netje regelmatig bollen. Bovendien vond hij het nachtleven in Brabant prima.

In Sittard beleefde hij vervolgens zijn grootste sportieve succes. Zoals genoemd vormde hij met Arthur Hoyer en Wout Hoverda een levensgevaarlijke voorhoede. Hij speelde drie seizoenen in Limburg en scoorde veel in de periode dat Fortuna steevast in het linkerrijtje eindigde. Ook daar was zijn verblijf niet zonder slag of stoot. Hij was eens een paar dagen spoorloos nadat hij geschorst was na wangedrag. Linford was veeleisend. Wilde elke bal hebben en als hij niet goed bediend werd, dan kregen zijn mede spelers de volle laag. Niettemin had hij het erg goed naar zijn zin in Sittard. Dat kwam met name door café Schtad Zitterd, waar hij bijna elke dag het leven vierde. Nog steeds is hij er af en toe te gast.

Na Fortuna Sittard speelde hij nog bij het Zwitserse FC Zürich, waar hij ook weer ontslag kreeg. Dat vond hij niet erg. “Het Zwitserse voetbal stelde niets voor”, verklaarde hij later. Zonder veel succes vanwege meniscusproblemen speelde hij later nog bij FC Utrecht en later nog even bij Go Ahead waarna hij zijn carrière afsloot bij (weer) Fortuna Sittard. Hij mocht van trainer Han Berger in de Baandert blijven voetballen en kreeg een nieuw contract aangeboden, maar de aanvaller koos ervoor om in Engeland een nieuw bestaan op te bouwen en … een kroeg te beginnen.

Sinds 1995 runt John Linford café Marlborough Arms in Norwich en leidt hij volgens zichzelf een rustig bestaan. Hij is nog altijd zeer betrokken bij Fortuna Sittard, de club waarbij hij later meermaals  heeft gesolliciteerd. Dat Linford ook een man met een warm hart is, bewijst hij door zeer betrokken te zijn bij zijn voormalig spitsenmaatje Wout Holverda, die getroffen is door de ziekte van Alzheimer. Op 20 augustus 2014 was hij nog aanwezig bij de benefietwedstrijd voor Holverda in Rotterdam. Hierboven poseert het gevaarlijke duo net zo gebroederlijk als dertig jaren geleden.

John Linford was niet alleen een veelbesproken spits, hij was en is nog steeds geliefd bij alle clubs waar hij gespeeld heeft. Met recht kan het enfant terrible zich een van de grootste cultvoetballers noemen die ooit in Nederland heeft gespeeld.

(Dank aan Sparta voor de foto)