Jens Lehmann (10 november 1969) was een eigenzinnige Duitse doelman. Scoorde als eerste keeper ooit in de Bundesliga, een spectaculair velddoelpunt dat Tor des Monats werd. Sloot op 41-jarige leeftijd zijn loopbaan af bij Arsenal (foto Wikipedia).
Kampioenschappen met aartsrivalen Schalke ’04 en Borussia Dortmund, een historisch spiekbriefje bij het WK 2006, het spectaculaire Tor des Monats, vijf rode kaarten en late successen in Engeland. Dat alles tekende de carrière van ‘Mad Jens’ Lehmann.
Jens Lehmann begon zijn prof loopbaan op 17-jarige leeftijd bij Schalke ’04, dat op dat moment uitkwam in de 2e Bundesliga. Hij maakte er snel naam en het duurde niet lang of de jonge Lehmann was de onbetwiste nummer 1 tussen de palen. In 1991 beleefde hij zijn eerste grote succes met de Königsblauen: het kampioenschap in de 2e Bundesliga. Het was ook het begin van een periode dat de doelman te maken kreeg met de harde wetten van het voetbal. Eerst was er een zware knieblessure die hem maandenlang aan de kant hield. Toen hij terugkeerde onder de lat, had hij moeite om zijn oude vorm terug te vinden. In het seizoen 93/94 volgde het negatieve hoogtepunt. Tegen Leverkusen kreeg Jens, in nog geen half uur spelen, drie tegentreffers om zijn oren. De Schalker aanhang floot hem uit en in de rust werd hij gewisseld. De keeper keerde niet terug om de wedstrijd te zien. Eenmaal gedoucht nam hij de bus terug naar huis.
Lehmann werd in genade aangenomen en een jaar later was hij weer basisspeler. In 1997 won hij met Schalke de UEFA cup en maakte hij uit bij rivaal Borussia Dortmund in blessuretijd de gelijkmaker. Het doelpunt werd verkozen tot Tor des Monats. Het doelpunt maakte hem niet heel geliefd bij de BVB. In 1999, na een half jaar AC Milaan, wisselde hij naar de geel/zwarte formatie in Dortmund en hij werd in eerste instantie niet met open armen ontvangen. Door zijn strijdlust, eigenzinnigheid en het feit dat hij zich van niemand iets aantrok, slaagde hij in Dortmund. In een interview ter ere van 50 Jahre Bundesliga zei hij daarover: “Ich bin im Ruhrgebiet aufgewachsen, da mußt du kämpfen. Mit Nettsein und Entspannung kommst du nicht weiter.”
In Dortmund bleef Lehmann succesvol. In 2002 werd hij kampioen van Duitsland en haalde de finale van de UEFA cup. Daarin werd verloren van Feyenoord.
Hoewel Lehmann een fantastische keeper was, haalde hij ook regelmatig de pers door verrassende capriolen in het veld. Zo zag hij tijdens zijn Bundesliga periode maar liefst vijf maal rood. Een record. Zijn meest opmerkelijke Platzverweis beleefde bij Schalke ’04 toen hij, na een tegendoelpunt, zijn medespeler Marcio Amoroso aanviel.
In 2003 wisselde Lehmann naar de Premier League om de kleuren van Arsenal te verdedigen. In sportief opzicht werden The Gunners zijn grote liefde. Al na een paar wedstrijden kreeg hij de bijnaam ‘Mad Jens’ toebedeeld.”Dass ich als verrückt gelte, liegt an meinem Spielstil. Das hatten sie in England vorher nie gesehen, dass einer weit vor dem Tor spielt, rauskommt bei Flanken, sich gegen die attackierenden Stürmer des Gegners wehrt”, zegt Lehmann in zijn autobiografie.
In zijn eerste jaar bij Arsenal vierde hij direct het kampioenschap met maar 26 tegendoelpunten in 38 wedstrijden. Het seizoen 2005/2006 wordt gezien als een van de besten van de doelman. Bij acht wedstrijden in de Champions League hield Lehmann de ‘nul’ en hij ranselde de ene na de andere strafschop uit zijn goal. Tijdens de finale echter gaat het mis voor de penaltykiller. Al na achttien minuten krijgt hij rood na een overtreding op Eto’o en met tien tegen elf is Arsenal kansloos tegen Barcelona.
In datzelfde jaar, Lehman was toen al 36, verdrong hij Oliver Kahn al eerste doelman bij de Duitse National Mannschaft. In de kwartfinale tegen Argentinië werd hij de held van de natie toen hij tijdens de strafschoppenserie twee pingels stopte. Het werd de anekdote van het spiekbriefje. Keepertrainer Andy Köpcke stopte Lehmann voor aanvang van de serie een briefje in handen met daarop de namen van de penaltynemers en in welke hoek ze zouden schieten. Lehmann stopte het briefje in zijn kousen. Tijdens de serie haalde ‘Mad Jens’ het briefje een aantal malen uit zijn sokken, keek erop en stak het dan weer terug. De Argentijnen raakten erdoor van slag en misten twee keer.
Lehmann verklaarde later dat hij helemaal niets aan het spiekbriefje had gehad. Köpcke’s handschrift was bijna onleesbaar en bovendien schoten twee Argentijnen in de andere hoek dan op het briefje stond. “Zwei Argentinier haben ja auch in die andere Ecke geschossen und nicht dorthin, wohin ich geflogen bin.” Het briefje prijkt nu in het Sportmuseum in Bonn.
In 2008 vertrok Lehmann bij Arsenal en keerde terug in de Bundesliga. Hij vond 38 nog wat te vroeg om te stoppen en werd aangetrokken door VFB Stuttgart. Glanzparades, maar ook een rode kaart en andere escapades op het veld deden hem besluiten zijn handschoenen in 2010 aan de wilgen te hangen. In het voorjaar van 2011 volgde een opmerkelijke rentree. Arsenal verkeerde in personele doelmanproblemen en Jens verdedigde nog eenmaal het doel van The Gunners.
Jens Lehmann bleef naar zijn actieve carrière verbonden met voetbal. Hij werd TV commentator en volgde een opleiding tot keeperstrainer.