Mannen worden wel eens verweten dat ze vaak dingen vergeten. Een trouwdag, details van een gesprek of een verjaardag. Echter: wij vroegen onze volgers naar de meest legendarische wedstrijd waar ze ooit live bij zijn geweest. We kregen daarop een stortvloed aan reacties. Een aantal volgers hebben we gevraagd dit op papier te zetten. Dit heeft geresulteerd in prachtige verhalen die we elke woensdagavond delen in de nieuwe rubriek ‘Ik was erbij’.
West Duitsland -Nederland EK ’88 – (Paul-Robert Lankhout)
Een paar dagen voor de wedstrijd was ik op het eindexamenfeestje van mijn oudere zus in het pittoreske Wilp. Daar hoorde mijn vader iemand zeggen dat ze de volgende dag achter de kassa zat voor de kaartenuitgifte in het Galgenwaard stadion. Mijn vader gooide alle charme in de strijd en ritselde dat deze dame twee kaarten op onze naam apart zou leggen. Mijn moeder ging een dag later in de Fiat Panda naar Utrecht om ze op te halen. Bang gemaakt door de verhalen dat er een enorme run op die kaarten was besloot ze – veiligheidshalve – onze hond Timmie mee te nemen. Een brave slome labrador schrikte ongetwijfeld niet af, maar gaf mijn moeder wel de moed om de kaarten op te halen tussen al dat “voetbalvolk”.
Na goedkeuring van de schooldirecteur (“Ja natuurlijk krijg je vrij, ik was zelf bij Ned-Ierland”) zat ik een dag later met vaders in de auto naar Hamburg. Ging je richting Duitsland en had je een oranje lint aan je antenne dan was je goed volk en gaf je een duimpje aan elkaar. De hele rit was spannend. Ik keek hoeveel linten er richting Duitsland reden. We deden voorspellingen over de wedstrijd. Mijn vader zei de hele tijd dat ik ervan uit moest gaan dat we zouden verliezen. Duitsers (hij gebruikte dat andere woord) en de laatste minuut, dat boezemde angst in.
Mijn vader is een Joodse man wiens vader vermoord is in de oorlog. De eerste jaren van zijn leven heeft hij ondergedoken gezeten en de familiedrukkerij is afgenomen in de oorlog. Een buitengewoon nette en lieve man. Dat deze wedstrijd belangrijker was dan alleen het voetballen werd mij later pas duidelijk . Wel bleef hij altijd beschaafd. Toen wij de penalty tegen kregen ging de hele tribune los op die rare Roemeense scheids, inclusief deze vijftienjarige. Maar ik had buiten de waard gerekend en mijn vader maakte mij luid en duidelijk kenbaar dat wij bij het volgende scheldwoord van mij linea recta weer in de auto zouden zitten.
Over de wedstrijd West Duitsland – Nederland EK ’88 hoef ik verder niets te vertellen. We hebben iedereen in ons vak geknuffeld en op de weg terug heeft mijn vader wel honderd keer “Eindelijk” gezegd.
Twitter: @prlankhout
(Foto – ANP Archief)