Huub Pfennings (28 mei 1953) was een door veel blessures geplaagde verdediger van vooral Fortuna Sittard. Noem een blessure en hij heeft het gehad.. Kwam toch tot een heel aantal prof-wedstrijden.
De rasechte Sittardenaar Huub Pfennings verdedigde maar liefst dertien seizoenen de groen-gele kleuren van Fortuna. Hij was de verpersoonlijking van alles waar Fortuna in die jaren voor stond: een tomeloze inzet en onverzettelijkheid. Hij was ook bijzonder populair bij de aanhang getuige het ‘Walking in the Pfennings Wonderland’, een hit in het Fortuna-repertoire.
Huub Pfennings komt uit een echte Fortuna-familie. Zijn vader Lambert verdedigde jaren de kleuren van Sittardia, terwijl zoonlief Ivo in de jaren ’90 enkele jaren bij de Sittardse club rondliep. De meeste indruk op het publiek heeft echter Huub achtergelaten. Vanaf de fusie in 1968 is hij aan de club verbonden. Zelf speelde Pfennings ruim 250 wedstrijden voor de Sittardse club. In 1983, mede gedwongen door blessures, nam hij afscheid en vertrok hij nog voor enkele jaren naar de Belgische derdeklasser Patro Eijsden.
Het begon allemaal al op zestienjarige leeftijd want toen maakte Huub Pfennings de overstap van Sittardia naar het tweede elftal van de fusieclub Fortuna SC. Als speler van de A-jeugd maakte hij de fusie tussen Sittardia en Fortuna SC van dichtbij mee. Pfennings gold in de jaren zeventig samen met Huub Stevens als één van de grootste talenten. Beide spelers kwamen ook uit in het UEFA-elftal. Op 17-jarige leeftijd maakte Pfennings zijn debuut in het betaald voetbal tegen Willem II (0-1 verlies).
In tegenstelling tot Stevens -die in 1974 naar PSV verkaste- zou Pfennings zijn hele leven trouw aan groen-geel blijven. Dat terwijl hij ook in de belangstelling stond van PSV. Een afgescheurde knieband gooide echter roet in het ‘voetbal-eten’.
Pfennings kwam er weer boen op en werd van waarde voor zijn team. Hij was zijn carrière begonnen als verdediger, maar al snel verhuisde hij naar het middenveld, waar hij met de jaren beter tot zijn recht kwam. In zijn nadagen mocht hij zelfs al libero acteren en mistte hij zelden een wedstrijd.
In 1983 vertrok Pfennings naar Belgische derdeklasser Patro Eijsden, de club van trainer Pummy Bergholtz en uitkomende in de ‘Derde Nationale’ van Belgie. Hij kreeg geen nieuw contract in Sittard omdat men hem niet voetbal-volwassen genoeg vond en een aantal open sollicitaties aan het adres van Nederlandse profclubs hadden niets opgeleverd. Bij Patro ging Pfennings op amateurbasis aan de slag voor de paars-witten uit Eijsden.
Op de eerste de beste training bij deze club ging het mis: hij kreeg een bal verkeerd op de voet, zijn knie stond op slot en een meniscus-verwijderende operatie was het noodzakelijke gevolg. Pfennings revalideerde, kwam terug en speelde nog enkele seizoenen In Eijsden. Al ging er na twee wedstrijden iemand op zijn hand staan, met een zware kneuzing tot gevolg. “Gelukkig speel ik met mijn voeten en niet met mijn handen”, liet Pfennings optekenen.
Uiteindelijk in 1987 besloot Pfennings dat het genoeg was en eindigde zijn loopbaan.
Na zijn professionele loopbaan zagen we Pfennings nog dagelijks op, en vooral ook langs, de velden. Als hoofdtrainer was hij onder meer verbonden aan onder andere VV Sittard, aan eveneens tweedeklasser Groene Ster, aan VV Bunde, en aan derdeklasser Almania.
(Foto: Delpher)
Eén reactie
En ondanks zijn vele blessures was hij hier bij ons een zeer graag geziene toffe kerel. De wedstrijden die hij meespeelde of waar hij mee in de basis stond was hij altijd van belang. Goeie gast en goeie teamspeler…Forza Patro Eisden. (Intussen 1ste nationale, vroegere 2de klasse)