Hij speelde liefst 404 officiële wedstrijden voor VVV Venlo. Na zijn actieve carrière keerde hij terug bij de club in diverse functies. Ger van Rosmalen (12 maart 1955) mag met recht de titel ‘Mister VVV’ dragen. Hij doet dat met trots. Ook toen zijn contract als teammanager niet is verlengd. We kijken met hem terug op zijn carrière.
Zijn bijnaam was ‘Rossie’. Briljant in z’n eenvoud. Zijn naam verwijst ernaar, maar ook zijn rossige kapsel. En als het moest ‘roste’ hij de bal weg, of een tegenstander desnoods. Buiten het veld was Ger van Rosmalen aimabel en sympathiek, binnen de lijnen meedogenloos. Het maakte van hem een geliefde speler in De Koel. Een winnaar en man van de streek die tussen de mensen in stond. “Ik had inderdaad een goede relatie met de supporters, of het nu goed ging of slecht. De discussie ging ik nooit uit de weg. Kon ook niet hè, ik ging altijd op de fiets naar het werk dus ik kwam ze altijd tegen”, grapt de man die dertien seizoenen geel-zwart droeg en daarin acht jaar aanvoerder was.
“Ik vond het mooi als mensen me aanspraken. In Venlo hebben we daar een woord voor. ‘näölen” heet dat. Als ze niks te näölen hebben, dan hebben ze ook geen binding, dan leeft het niet. Ik zocht het ook zelf op. Als we van de trap in De Koel liepen, wist ik precies wie waar stond. Die mensen groette ik altijd even als we het veld op gingen. Even zwaaien, soms wat opnaaien als het nodig was. Vond ik belangrijk. Ik had altijd fijne contacten met de supporters. Nu is dat toch anders. In mijn tijd kwamen we allemaal uit de streek, met jongens als John Roox, Frans Nijssen, Edwin Van Berge Henegouwen, Stan Valckx, Jos Luhukay, Jos Rutten, ga maar door. Nu komen ze van alle kanten.”
“Mensen in Venlo moeten wat te ‘naölen’ hebben. Als ze niks te naölen hebben, dan leeft het ook niet”
Van Rosmalen speelt in zijn jeugd voor SV Blerick en tekent zijn eerste profcontract bij Feyenoord. Verrassend. “Ik kon eerder ook wel naar VVV”, grinnikt de Limburger. “VVV wilde me graag hebben en kwam met het hele bestuur bij mij thuis, met een draagbare typemachine om het contract te tikken. Hoe ik het durfde te vragen weet ik niet, maar ik eiste 3500 gulden per jaar als broekie. Dat verdiende de best betaalde speler nog niet, kreeg ik te horen.” Van Rosmalen blijft bij zijn eis en de deal met VVV gaat niet door.
Hij tekent in 1974 een contract bij Feyenoord en gaat wonen bij een gastgezin. Elke maandag mag hij met trainer Wiel Coerver meerijden naar Rotterdam. Het eerste van Feyenoord zal hij – op wat oefenwedstrijden na – nooit halen. Niet gek, de ploeg van trainer Wiel Coerver was een Europese grootmacht met namen als Willy Kreuz, Willem van Hanegem, Eddie Treijtel, Wim Jansen en Wim Rijsbergen.
Een illusie armer maar een ervaring rijker tekent de besnorde aanvaller een jaar later alsnog voor VVV, waar trainer Rob Baan de scepter zwaait. Wat volgt zijn 404 wedstrijden in dertien seizoenen, met een afwisseling aan grote pieken en diepe dalen: Subtop in de Eredivisie, de legendarische sneeuwwedstrijd in 1988 waarbij het Ajax van Johan Cruyff met 3-0 van de mat werd geveegd, twee promoties. Maar ook zware tijden: degradatie in 1979 en een 13e plaats in de Eerste Divisie in 1982.
Van Rosmalen: “Het was een carrière met vallen en opstaan. De promotie in 1976 via de nacompetitie was fantastisch. En die in 1985 net zo natuurlijk. De geheimen van deze twee ploegen? We accepteerden elkaar, we gingen voor elkaar door het vuur. Een perfecte mix van verschillende persoonlijkheden en kwaliteiten. Ja, ook nu hebben we nog geregeld contact met elkaar. Dat zegt genoeg.”
“Die pieken en dalen, dat is het lot van spelen bij VVV hè”, stelt van Rosmalen nuchter. Soms zie je ons jaren niet in de Eredivisie en dit jaar startten we daverend met twee competitieoverwinningen. Dat is ook het mooie van deze club. Er is altijd een uitdaging. Als we degradeerden, bouwden we weer aan een mooie nieuwe ploeg met jonge jongens die dan later kon promoveren. In mijn eerste periode gebeurde dat onder Rob Baan (“Hij heeft in Venlo de basis gelegd voor het professionalisme”), de tweede periode met Sef Vergoossen.”
Van Rosmalen was een multifunctionele speler die bijna op alle posities heeft gespeeld. “Ik begon bij VVV in de spits, maar kwam al gauw op de linksbackpositie terecht toen Gerrit Kramer geblesseerd raakte. Ik heb daarna bijna op alle posities gespeeld in het team. Ik was links, kwam graag mee op, dat was een goed wapen van me destijds. Later stond ik op het middenveld. Tegenwoordig wordt je veel opgeleid voor specifieke posities, dat was toen wel anders. Hoe ik het vond dat ik op veel plekken heb gespeeld? Ach, ik was een echte teamspeler, ik vond dat niet zo’n probleem.”
“Ik was graag bij de VVV-familie gebleven”
De linkspoot moet in 1988 noodgedwongen een punt achter zijn carrière zetten. Hij wordt afgekeurd voor het spelen van betaald voetbal na een slepende knieblessure. Daarna vervult hij diverse functies bij de club als assistent-trainer, jeugdtrainer, scout en tot voor kort teammanager en medewerker van het commercieel team, met name de Vrienden van VVV en de PromoPartners. Zijn contract liep tot de zomer van 2017 en werd niet verlengd. Dat deed pijn bij de clubman die zoveel heeft betekend voor de Venlonaren. “Tuurlijk, ik was graag bij de VVV familie gebleven als commercieel/maatschappelijk medewerker, had het heel goed naar de zin. En er waren ook al diverse positieve gesprekken geweest om samen verder te gaan, maar toen opeens kreeg ik te horen dat het contract niet verlengd werd. Dat vond ik wel een eigenaardige gang van zaken, het liefst had ik gehad dat ze gewoon vanaf het begin af aan eerlijk waren geweest.” Hoewel de teleurstelling hoorbaar is in zijn stem, blijft Van Rosmalen een clubman bij uitstek, Mister VVV-waardig, ambassadeur voor het leven. Geel-zwart zit diep in zijn dna. Ger van Rosmalen en VVV horen bij elkaar, al meer dan veertig jaar.
Initiator bij wandelvoetbal in Venlo
“Rossie” bouwde al tijdens zijn carrière bewust een leven op naast het voetbal. Zo was hij naast voetbalprof ook rayonmanager distributie bij de Gelderlander, Telegraaf en de Limburger. Bij laatstgenoemde was hij ooit ook actief als reprograaf. Hij is sinds enkele jaren ook actief betrokken bij maatschappelijke projecten, deels opgezet vanuit VVV. Zo was hij meerdere keren per week actief als initiator bij ‘wandelvoetbal’ in Venlo. Hij haalde hier erg veel voldoening uit. “Dit doen we in de wijken op bijvoorbeeld de Cruyff Courts en is bedoeld voor mensen vanaf 55 jaar, al mag iedereen meedoen die wil. Het heeft een sociaal doel, mensen lekker met elkaar bezig laten zijn, sporten en bewegen en uit hun isolement te halen. Daarna gezellig een bakkie koffie en op maandag vaak nog een kop soep met elkaar. Mensen vinden dat hartstikke leuk. Het niveau is niet zo belangrijk, het is meer de Olympische gedachte zeg maar, haha. Fantastisch om te doen.”
Foto’s met dank aan Lé Giesen