Frans van Tuijl (13 april 1925- 9 oktober 2014) was een verdediger die bij EVV Eindhoven uitgroeide tot een legende. De sterke stopperspil was met zijn kwaliteiten en leiderschap één van de dragende krachten in het kampioensteam van 1954. (Foto: website FC Eindhoven)
Van Tuijl, ook wel geschreven als Van Tuyl, is de zoon van Tinus van Tuijl. In de jaren ’20 voetballer van EVV Eindhoven, dat destijds ‘De schrik van het Zuiden’ werd genoemd. Ook in de tijd dat Frans bij Eindhoven kwam te voetballen, was EVV een grote club, een stuk groter dan PSV. De verhouding PSV-supporters – EVV Eindhoven-supporters lag in die tijd rond de 1 op 10. “Maar de rivaliteit tussen Eindhoven en PSV speelde voor ons als spelers nooit zo erg. Ik kwam gewoon op feestjes van Philips, samen met vrienden die bij PSV voetbalden. ”
In 1943 kwam Van Tuijl bij Eindhoven te voetballen. De imposante stopper (194 cm lang) kwam over van RPC-4, het hoogste jeugdelftal in die tijd. Al snel groeide hij uit tot een dragende kracht bij de Blauw-Witten. Driemaal werd men afdelingskampioen en in 1954 zelfs landskampioen. De laatste landskampioen voordat het profvoetbal werd ingesteld. Van Tuijl had in de jaren ’50 overigens kunnen overstappen naar PSV. “Ge wil toch wel bij PSV voetballen?”, luidde de vraag van Toon Spoorenberg, destijds de rechterhand van Philips-directeur Frans Otten. Dat wilde Van Tuijl wel. “Bij PSV kreeg je na de wedstrijd een glaasje prik. Bij Eindhoven niet.” De transfer vond uiteindelijk geen doorgang. “Ik wilde een vast salaris en daar wilde PSV niet aan beginnen.”
Zodoende bleef Van Tuijl bij Eindhoven voetballen en speelde hij bijna 300 wedstrijden, tot zijn afscheid in 1956. “Toen hij vertrok, donderde het hele zootje in elkaar. Die lange was het brein achterin”, waren de veelzeggende woorden van clubicoon Jan Louwers. Van Tuijl was een steunpilaar van Eindhoven en jarenlang aanvoerder, tegen wil en dank. Dat wel. “Ik vond dat maar een hoop gedoe. Handjes schudden, beleefd doen tegen de scheidsrechter, zeggen of je wind mee of tegen wilt, de plichtplegingen tegenover het bestuur… Ik had er een verrekte hekel aan. Ik ben de slechtste aanvoerder ooit geweest. Het liefst dronk ik gewoon een potje bier met mijn maten. Ik stond ooit stevig te putten en dat mag een aanvoerder niet.”
‘De lange Van Tuyl’, zoals hij in zijn Eindhoven-periode werd genoemd, was zonder meer één van de betere verdedigers van Nederland. Als international brak hij echter nooit door. Hij werd eens uitgenodigd om mee te doen, maar werd vervolgens rechtsback gezet. “Ge bekijkt het maar, zei ik toen. Rinus Terlouw ging stopperspil spelen en ik rechtsback. Daar had ik geen zin in. Ik was geen rechtsback.”
In 1956 scheidden de wegen van Van Tuijl en Eindhoven, op een uiteindelijk nare manier. “Tijdens mijn trouwerij in oktober 1956 kreeg ik een maandsalaris toegezegd. Ik was hartstikke tevreden. Heb het gelijk tegen ons Corry (zijn vrouw red.) verteld. Later zeiden ze opeens: ‘Een vast bedrag, da’s verleden tijd, Frans’. Toen heb ik gezegd: ‘Dan is Frans van Tuijl bij Eindhoven ook verleden tijd’. Al hadden ze me duizend gulden per wedstrijd geboden, ik had nooit meer bij Eindhoven gevoetbald. Er werd veel te veel met ons gehaspeld. Op de zondagen zaten er 30.000 man op de tribune bij Eindhoven. De club heeft heel veel geld verdiend, maar voor ons kon er niks af.”
Frans van Tuijl werd in 2012 benoemd tot erelid bij FC Eindhoven. Twee jaar later, op 9 oktober 2014, overleed de gewezen aanvoerder op 89-jarige leeftijd.
– De citaten van Frans van Tuijl komen van het Eindhovens Dagblad.
– Op de foto staat Frans van Tuijl derde van rechts. De overige namen, Staand v.l.n.r. Willy Schmidt, Frans van Kemenade, Piet van Rooy, Frans van Tuyl, Cor Vlemmix, Noud van Melis. Zittend v.l.n.r. Jan Louwers, Lambert van Tuyl, Jo Tebak, Jan Hanssen en Frans Tebak.