Frank ‘Pico’ Berghuis (1967)

Frank ‘Pico’ Berghuis (2 mei 1967) was linksbuiten bij AGOVV, Apeldoornse Boys, PSV, VVV, PEC Zwolle ’82, FC Volendam, Galatasaray SK, SK Lommel, SC Cambuur Leeuwarden en eenmaal Oranje.

Steven Berghuis trok in november 2017 tegen Roemenië bijna eigenhandig het zwervende Oranje uit de goot. Zijn assists waren goed voor drie doelpunten. Vader Frank zag op de tribune dat het goed was. Jarenlang liepen hun carrières volkomen parallel, maar met zijn derde assist overtroefde Steven definitief zijn vader. Oranje zat er voor Frank wel in, maar oranjeroem niet.

Ze zijn gulzig, die Berghuisjes. Ze willen veel en ze willen het snel. Geld. Roem. Waardering. Lange haren. Maar wie nog niet klaar is voor die weelde, kan diep vallen. Alleen karaktermensen staan dan weer op. En karakter kan de Berghuisjes niet ontzegd worden. Zoon heeft er nog meer van dan zijn vader.

Frank ‘Pico’ Berghuis was 15 jaar toen hij vanuit Apeldoorn naar het internaat van PSV vertrok. Erg jong en erg vroeg. Maar voetbal was het enige dat telde in zijn leven. De MAVO bleek te hoog gegrepen, zelfs de LEAO lukte niet. Niet te combineren met PSV en Jong Oranje. Op de training liet hij de mooiste dingen zien. Acties maken aan de rechterkant. Toch kwam hij niet verder dan 3 wedstrijden in 2 jaar. In die jaren bouwde PSV net aan het elftal dat vanaf 1986 vier keer op rij kampioen zou worden en met een recordserie aan gelijke spelen de Europacup in de wacht zou slepen. En Hallvar Thoresen speel je niet zomaar uit de basis.

27 jaar later redt Steven het niet om een basisplaats te veroveren in het elftal van FC Twente dat dat jaar kampioen wordt.

Frank ging naar VVV om zijn bijnaam Pico op te halen en wél de basis te halen. De naam Pico heeft hij te danken aan trainer Jan Reker die naast Frank Verbeek niet nog een tweede Frank wilde. “Jou noem ik Pico”, zei hij, en aldus geschiedde. Frank was de grote attractie van het veld en wervelde regelmatig om drie, vier spelers heen – om vervolgens een rolletje te produceren. Hoewel ook een blessure hem parten speelde, was het zijn levensstijl die een echte doorbraak in de weg stond. Te veel show, te lange haren, teveel koning van de discotheek.
27 jaar later gaat Steven ook naar VVV, haalt de basis, maar komt nog niet volledig tot bloei.

Na een jaar PEC beleefde Frank zijn definitieve doorbraak bij Volendam. Voortaan stelde hij zijn techniek in dienst van de effectiviteit. Hij ging een speler minder voorbij, maar rondde dan wel goed af. Ook zat hij niet meer vastgeplakt aan de lijn. Vanaf de rechterkant zwierf hij het hele veld over. Hij gedijde goed bij vrijheid en schopte er in twee seizoenen 23 in. En hij ontwikkelde een geweldige vrije trap. Duizenden ballen trapte hij in de training op goal totdat ze er achter elkaar ingingen. Het leverde hem de eretitel ‘koning van het dode spelmoment’ op.

27 jaar later beleeft Steven zijn doorbraak bij AZ door vanaf de zijlijn naar binnen te trekken en te scoren. Nu kon Pico Berghuis eindelijk het grote geld binnen halen. En dat lag in het buitenland. Bij Galatasaray moest hij binnenlopen, maar de club kwam zijn financiële verplichtingen niet na. Engeland dan, bij Sheffield Wednesday dan, maar een proefperiode liep op niets uit. De desillusie zou hem diep de put in duwen.
27 jaar later kan Steven Berghuis de lokroep van het grote geld niet weerstaan, maar slagen bij het Engelse Watford doet hij niet.

Terug in Nederland kreeg Frank gelukkig een tweede kans. Volendam sloot de verloren zoon weer in de armen. Het duurde even voordat hij zijn draai weer kon vinden. Het eerste jaar na terugkeer liep nog niet zo lekker, maar in het tweede jaar neemt hij Volendam bij de arm. Het seizoen werd een van de meest succesvolle in de geschiedenis van Volendam. Beter dan de zesde plaats in de eindrangschikking zou Volendam nooit meer komen.

27 jaar later pakt Steven de draad weer op bij Feyenoord. Ook Frank heeft een tijdje nodig om zich over de teleurstelling heen te spelen, maar slaagt daar uitstekend in. Al in zijn eerste jaar bij Feyenoord onderscheidt hij zich met scherpe voorzetten, goals én inmiddels ook vrije trappen. Het seizoen wordt een van de meest succesvolle in de geschiedenis van Feyenoord. Voor het eerst in 18 jaar wordt Feyenoord kampioen.

Verder dan één interland kwam Frank Berghuis niet. Tegen Brazilië was hij meer bezig om achter zijn tegenstander Jorginho aan te rennen. Leuk om meegemaakt te hebben, maar geen groot succes.

27 jaar later debuteert Steven Berghuis in Oranje. Eigenlijk ook geen groot succes. Oranje eindigt roemloos derde in de EK-kwalificatiepoule en plaats zich niet voor het EK. Zijn eerste doelpunt moet Steven nog maken. Maar waar de carrière van vader zijn hoogtepunt bereikt heeft, daar blijft die van Steven nog steeds stijgen. In zijn tweede seizoen krijgt hij een steeds belangrijkere rol bij Feyenoord en ontpopt hij zich tot koning van de assist bij Oranje. Wie weet hoe hoog Stevens ster zal reiken.

Frank ‘Pico’ Berghuis wist zichzelf na Volendam niet meer te overtreffen. Via Lommel SK en SC Cambuur keerde hij terug naar zijn geboortegrond en werd trainer van Apeldoornse Boys en later de AGOVV- en Vitesse-jeugd.

(Foto: ANP – Cor Mulder)

Dit is een gastbijdrage van Koen Peeters.