Ernstus ‘Ernie’ Wilhelmus Johannes Brandts (3 februari 1956) was de man van (eerst) de eigen goal en daarna de (eerste) oerknal tegen Italië op het wk ’78.
Brandts is in zijn tienerjaren een getalenteerde voetballer en wielrenner. Hij kiest vanwege een aanbieding van De Graafschap voor het voetbal. Hij viert als verdediger zijn grootste successen bij PSV en speelt 28 keer in het Nederlands elftal. Na zijn carriere als speler wordt Brandts in 1997 voetbaltrainer. Brandts werd in 1956 geboren in Didam en groeide op in het Gelderse dorp Nieuw-Dijk. Daar begon hij met voetballen bij VV Sprinkhanen. Naast voetballer werkte hij mee in de banketbakkerij van zijn vader. Dit hield hij ook vol in de eerste jaren van voetbalcarrière.
Ernstus Brandts werd op zeventienjarige leeftijd ontdekt door Piet de Visser, die destijds trainer was van de Graafschap en hij maakte, met een jaarsalaris van fl. 3200,- de overstap naar de profclub. Langzaam maar zeker speelde hij bij zijn nieuwe club steeds meer wedstrijden en ontwikkelde hij zich als een slimme en toch sterke verdediger.
Zijn profdebuut maakte hij bij De Graafschap in 1974. Na het aflopen van zijn contract in Doetinchem stonden diverse clubs voor Brandts in de rij. Hij voerde gesprekken met Feyenoord en PSV, waarna hij koos voor de tweede club. Bij PSV groeide Brandts uit tot een verdediger van wereldfaam. In 1978 won hij met de Eindhovense ploeg de UEFA Cup en was hij actief op het WK van ’78, waarin hij als 22-jarige onder andere in de finale tegen Argentinië speelde.
In de wedstrijd tegen Italië scoorde hij eerst in eigen doel, waarbij hij doelman Piet Schrijvers blesseerde. Hierdoor is hij de enige speler ooit die in één WK-wedstrijd een doelpunt én een eigen-doelpunt heeft gemaakt. Later in dezelfde wedstrijd maakte hij namelijk zelf de gelijkmaker. Dit door een oerknal die even later dunnetjes werd over gedaan door collega Arie Haan. Resultaat: 2 – 1 winst. In 1980 had hij de kans om een contract te tekenen bij Arsenal FC, maar hij liet deze kans aan zich voorbij gaan, nadat zijn vader plotseling ziek werd.
In 1986 vertrok hij, na enkele blessures, dan toch uiteindelijk bij PSV. Zijn nieuwe club werd Roda JC. Hierna stapte hij voor een half seizoen over naar MVV, waarmee hij vocht tegen degradatie, om vervolgens in België te gaan spelen voor Germinal Ekeren, dat zojuist voor het eerst in zijn bestaan gepromoveerd was naar de Eerste klasse. Na twee seizoenen keerde hij terug naar Nederland, waar hij ging spelen bij De Graafschap, de club waar hij zijn carrière begon. Een groot succes werd zijn terugkeer daar echter niet. Na een half jaar werd hij afgekeurd vanwege een versleten heup. Hij speelde zijn laatste wedstrijd op 17 januari 1992.
Na een kort afscheid van het voetbal, wanneer hij waterkoelers in Spanje verkoopt, wordt hij (assistent-)trainer. Als trainer wordt Brandts ‘kampioenenmaker’ in Afrika door 3 maal landskampioen te worden. Na Volendam en NAC als ex-trainer te verlaten besloot hij met succes te kiezen voor een Afrikaans avontuur. Nieuw-Dijk, Doetinchem, Eindhoven, Kerkrade, Antwerpen, Nuenen, Volendam, Breda, Teheran, Kigali, Dar es Salaam. Dat is in het kort de zwerftocht van wereldburger Ernie Brandts die als trainer de laatste jaren terechtkomt op niet alledaagse bestemmingen.
In juli 2009 vervolgde Ernie Brandts zijn trainersloopbaan bij Rah Ahan FC in Iran. Enkele maanden later, halverwege december, werd hij hier echter alweer ontslagen wegens tegenvallende resultaten. In september 2010 tekende hij voor twee seizoenen bij APR FC in Rwanda waarmee hij in 2011 en 2012 kampioen werd. Om dit huzarenstukje te herhalen met met zijn club Young Africans, een club uit Dar es Salaam die uitkomt in de hoogste Tanzaniaanse competitie.
(Foto: ANP – Foundation)