Onvergetelijke EK-verhalen van gastschrijvers
Johan Staal en de vergelijking Kieft-Huntelaar: De geschiedenis herhaalt zich want echte spitsen scoren altijd
Aan de vooravond van het Europees Kampioenschap Voetbal in Polen en Oekraïne wordt er uiteraard terug gekeken naar eerdere hoogte, en dieptepunten, van Oranje op eerdere EK’s.
Zo kwam ik in het blad Helden een interview tegen met Willem Kieft die er met zijn kopbal in de 82e minuut voor zorgde dat Nederland in 1988 met 1-0 van Ierland won. Je zou je als oud-voetballer kunnen voorstellen dat Kieft helemaal uit zijn dak ging na het scoren van deze, voor Oranje, zo belangrijke goal. In het interview viel echter te lezen dat het tegendeel het geval was want Willem Kieft was van binnen helemaal niet blij met zijn treffer. Hij wilde namelijk zo snel mogelijk naar huis.
Toen ik dat las verscheen de goal van Willem Kieft tegen Ierland spontaan weer op mijn netvlies en zag ik de Ier Paul Mc Grath de bal in de 82e minuut voor de voeten van Ronald Koeman koppen. De huidige trainer van Feyenoord schoot vervolgens wel op doel maar zijn schot mislukte volledig. Bij toeval kwam de bal echter op de blonde kuif van Kieft terecht die via een merkwaardige curve door een verdwaald polletje even later doelman Pat Bonner kansloos liet. De supporters op de tribune, en in Nederland voor de buis, vielen elkaar van pure blijdschap in de armen en ook op het veld in het Parkstadion van Gelsenkirchen was het een kluwen van Oranjespelers met als, “stralend” middelpunt, Willem Kieft.
Maar vierentwintig jaar later mogen we concluderen dat Willem toen een mooi toneelstukje heeft opgevoerd. Een houding aannemen dat je heel blij bent maar ondertussen balend als een stekker omdat je van je coach niet die rol krijgt toebedeeld die zo je graag wil, namelijk de eerste spits van het Nederlands Elftal zijn.
Kieft was in zijn glorietijd een echte spits die in zijn carrière 42 interlands speelde en waarin hij elf keer voor Oranje scoorde. Elf treffers waarvan bijna iedere al wat oudere voetballiefhebber zich de goal tegen Ierland nog wel weet te herinneren. Maar gek genoeg kon Willem zelf niet van zijn goal tegen Ierland genieten. Sterker nog, het EK is toen als in een roes aan hem voorbijgegaan. Nu, vierentwintig jaar later, noemt hij dat eeuwig zonde maar toen was het de realiteit. Te begrijpen is zijn houding van toen wel want als sporter wil je het hoogste bereiken en dat zat er voor de voetballer die 400 wedstrijden in het betaalde voetbal speelde niet in op het EK van ‘88. Toen had hij het niet erg gevonden als het 0-0 was gebleven tegen Ierland want hij had het totaal niet naar zijn zin in Duitsland en wou alleen maar naar huis. Nu noemt hij het een notendop in zijn carrière en komt het besef steeds vaker naar boven dat het EK in 1988 een van de hoogtepunten was in een prachtige carrière.
Vierentwintig jaar na dato doet zich een identieke situatie voor met Klaas Jan Huntelaar. Alles en iedereen heeft een mening over Huntelaar en Robin van Persie zo ook Wim Kieft. De oud-voetballer zou namelijk met Van Persie starten want op die manier maak je Huntelaar boos vertelde hij tegen Frits Barend. ‘Doe je het andersom dan ben je Van Persie kwijt want die kan daar niet mee omgaan.”
Worden die ook op zijn eigen functioneren tijdens het EK van ‘88 toepassing waren bedacht ik mij toen ik dit artikel schreef. Daarom de kop, De geschiedenis herhaalt zich want spitsen scoren altijd, boven dit artikel. Wat dat gaat namelijk gebeuren, de geschiedenis gaat zich herhalen want ‘ De Hunter” gaat Oranje redden. De spits van Schalke zal al zijn boosheid in een actie leggen die het team van de coach die hij vervloekt richting de halve finale zal brengen. Huntelaar zal diep in zijn hart denken van, zat ik maar samen met mijn broers in Noorwegen in plaats van op een EK waar ik door deze bondscoach als een kleuter gepiepeld ben. Dat hij dat zal denken weet zeker, maar ik weet ook zeker dat hij dat zal vergeten op het moment dat zijn kans komt en hij de 1-0 tegen Portugal op het scorebord schiet. De geschiedenis zal zich dus herhalen wanneer hem in 2036 gevraagd wordt naar zijn ervaringen op het EK van 2012. Dan zal Huntelaar vertellen dat hij door zijnde woede richting Bert van Marwijk het EK in een roes beleefd heeft en hij daar jaren later toch iets anders tegenaan kijkt omdat het, ondanks alle commotie, maar een notendop in een verdere prachtige carrière is geweest. (Foto ANP – Arthur Bastiaanse)
Vriendelijke groeten, Johan Staal
www.puurvoetbalonline.nl